000. Prolog

Niebo. To słowo kojarzy się ze szczęściem i spokojem. Z tego co wiem, właśnie tak ludzie określają miejsce, w którym znajdą się po śmierci. Chcemy bowiem wierzyć, że gdy nasze życie dobiegnie końca zaznamy upragnionego ukojenia i poczucia bezpieczeństwa. Uwolnimy się od problemów i zatracimy w błogiej beztrosce. Przypuszczam, że również mogłam się łudzić, że niebo istnieje. O ile zdążyłam pojąć, że moje życie również dobiegnie końca. Dzieci nie zdają sobie z tego sprawy i zapewne było tak też w moim przypadku, a ja umarłam właśnie jako pięcioletnie dziecko.

Skoro niebo nie istniało, a ja byłam martwa, to co się stało z moją duszą? Rozpłynęła się w nicości czy odrodziła pod inną postacią? Nic z tych rzeczy.

Soul Society, jak sama nazwa wskazuje, zamieszkują ludzkie dusze. Podzielone jest na dwie główne części: Seireitei oraz Rukongai. Żadna z nich nie ma nic wspólnego z niebem.

Rukongai to osiemdziesiąt okręgów. Pierwszy z nich jest najbogatszy i, co za tym idzie, najbezpieczniejszy. Łatwo się w tej chwili domyślić, że osiemdziesiąty jest najbiedniejszy, a niebezpieczeństwo i terror są tam na porządku dziennym. Mieszkałam w południowej dzielnicy siedemdziesiątego szóstego okręgu Rukongai, odkąd tylko sięgam pamięcią. Tutaj żyje się w ciągłej trwodze o swój żywot. Zagrożenie czyhało na każdym kroku i nie było dnia bez przemocy. Fakt, że przeżyłam jest prawdziwym cudem. Małe dzieci nie mają prawa żyć w tym miejscu. Nikt nie reagował, gdy je mordowano z zimną krwią. Gdyby nie Kawasumi Yuka nie dożyłabym dnia dzisiejszego.

Yuka pochodziła z dziesiątego okręgu wschodniego Rukongai. Była moją starszą siostrą i mentorką jednocześnie. Oprócz władania kataną nauczyła mnie najważniejszej w tym miejscu rzeczy - radości z najmniejszych błahostek. Dzięki niej poznałam Sayu i Yuusuke - bliźniacze rodzeństwo, które stało mi się bliskie równie szybko, jak ona. Byli dla mnie jak rodzina. Wiedliśmy niezbyt spokojne i na pewno też nie szczęśliwe życie, jednak mieliśmy siebie i to było dla nas najważniejsze. Do dziś nie wiedziałam co ją skłoniło do przeniesienia się aż tutaj i z pewnością się tego nie dowiem. Dwadzieścia lat po uratowaniu mnie przed niechybną śmiercią sama została zamordowana.

Słońce już powoli zachodziło, sprawiając, że barwa nieba zmieniła się z niebieskiej na pomarańczową. Na plecach umiejscowioną miałam katanę, z którą nigdy się nie rozstawałam, a pod ręką trzymałam owinięte szczelnie w materiał jedzenie. Nie było tego dużo, ale na tydzień powinno wystarczyć. Nie wszystkie dusze odczuwały głód. Jedynie te, które posiadały wysoki poziom energii duchowej. Tylko te dusze mogły pozostać Shinigami, Strażnikami Śmierci, strzegącymi ładu na ziemi. To właśnie oni sprowadzali nas do tego miejsca. Chronili też przed upadłymi duszami – Hollowami, które tylko czekały, aż jakaś duszyczka zabłąka się dłużej na ziemi, by mogły ją pożreć.

Rzecz jasna, oni nie zamieszkiwali Rukongai. W samym centrum Soul Society znajdowało się Seireitei. Teoretycznie jest to najbezpieczniejsze miejsce w całej społeczności. Gotei 13, czyli Trzynaście Oddziałów Obronnych miało tam swoją siedzibę. Była to organizacja skupiająca wszystkich Shinigami. Na jej czele stał generał.

By stać się Strażnikiem Śmierci, należało mieć ukończoną Akademię Sztuk Duchowych, a także posiadać odpowiedni poziom energii duchowej. Nie miałam nawet nadziei na to, że moja energia żeby wystarczająca, by stać się Shinigami i wynieść się wreszcie z tego piekła.

Poprawiłam przewieszony na ramieniu sznurek utrzymujący pochwę z mieczem. Celem mojej wędrówki był dom. Niewielka, stara chatka, która odpychała swoją brzydotą. Nie zachwycała dosłownie niczym, jednak było to miejsce, do którego mogłam wrócić. Jedyna rzecz, która należała do mnie i mojej rodziny. W tym okręgu tylko nieliczni mieli normalne domy. Normalne w sensie, co najmniej dwa pokoje i szczelne ściany. O luksusie typu ogromna posiadłość, w której nie brakuje łazienki, ciepłego łóżka, miękkiej wykładziny, można było sobie tu tylko pomarzyć.

Skręciłam w uliczkę, przez którą na skróty mogłam dojść do domu. Nagle moją uwagę przykuło dziecko. Mała dziewczynka o białych włosach i szerokim uśmiechu widniejącym na jej piegowatej twarzy. Rysowała coś kawałkiem suchego patyka po ziemi. Pierwszy raz zobaczyłam uśmiechnięte dziecko. Widok ten był tak niecodzienny, że aż przystanęłam w miejscu, nie mogąc się nadziwić temu, co zobaczyłam. Podeszłam do niej. Nie miałam pojęcia, co takiego mną kierowało. W jednym momencie postanowiłam, że to dziecko pójdzie ze mną. Ukucnęłam przed nią, a wtedy ona podniosła wzrok dużych, szarych oczu na mnie.

-     Co tutaj robisz, maleństwo? – zapytałam.

-     Rysuję – odparła. Jej głosik był przyjemny dla ucha. Wydawał się taki radosny.

-     Jesteś tutaj sama?

Skinęła głową.

-     Jestem Makoto, a ty jak masz na imię?

-     Shuri.

-     Skoro jesteś tutaj całkiem sama, może pójdziesz ze mną, Shuri-chan?

Wyciągnęłam dłoń ku dziewczynce, a ona bez wahania ją chwyciła.

Biła od niej jakaś pozytywna aura. Coś, czego nie spotyka się tutaj na co dzień. Była jak promyk słońca przebijający się przez ciemne chmury. Nie mogłam zostawić jej na pastwę losu. Nie mogłam komuś takiemu pozwolić zginąć.

Weszłam razem z dziewczynką do poniszczonego drewnianego domu, w którym jedynymi źródłami światła były dwa nieszczelne okna. Latem przynosiły przyjemne powiewy powietrza, jednak zimą były prawdziwym przekleństwem. Pod ścianą znajdującą się naprzeciwko drzwi leżały zwinięte materace przykryte kocami. W kącie stał mały drewniany stoliczek, który wyglądał, jakby miał się zaraz zarwać, natomiast obok stoliczka stała średniej wielkości misa z wodą. Po prawej stronie od drzwi znajdowała się prowizoryczna łazienka, odgrodzona drewnianą, krzywą ścianą. Tuż przy wejściu, w naszej tak zwanej kuchni, znajdowały się dwie szafki, na których poustawiane były obtłuczone naczynia.

-     Wróciłam!

Blondyn, siedzący w kącie, przerwał polerowanie swojej katany i rzucił nam przelotne spojrzenie. Jego siostra bliźniaczka powitała nas promiennym uśmiechem.

-     Witaj, Makoto – rzekła Sayu, cerująca yukatę. Była drobną dziewczyną o długich złotych włosach i dużych niebieskich oczach. Yuusuke miał taki sam kolor oczu i włosów, co siostra Jednak, w przeciwieństwie do niej, był bardzo wysoki.

Odłożyłam jedzenie na stolik i oparłam swoją katanę o ścianę. W tym domu tylko Sayu nie posiadała swojej, chociaż dobrze znała podstawy władania nią. Moim marzeniem było posiadanie całkiem nowej katany, gdyż ta była już wyszczerbiona w wielu miejscach. A szczytem marzeń był Zabójca Dusz. Strasznie zazdrościłam Shinigami tego, że każdy może mieć swojego.

-           Widzę, że mamy dziś gościa – odezwał się Yuusuke, powracając do poprzedniego zajęcia.

Mała Shuri rozejrzała się uważnie. Miałam dobrą okazję, by się jej przyjrzeć. Była wychudzona. Szara yukata wisiała luźno na jej chudym ciałku. Potargane włosy sięgały jej za łopatki. Nie sprawiała wrażenia zawstydzonej, mimo że znalazła się w zupełnie nowym otoczeniu z obcymi ludźmi.

-       To jest Shuri-chan. – Wygrzebałam z pakunku jabłko i wręczyłam je dziewczynce. – Chyba nie macie nic przeciwko temu, by z nami zamieszkała?

*

Dookoła rozpościerała się lazurowa powierzchnia morza. Błękitne niebo zdawało się topić za horyzontem. Z żadnej strony nie było widać lądu, a co najdziwniejsze mogłam swobodnie stać na wodzie. Wszystko wskazywało na to, że jestem tu sama. Ruszyłam przed siebie. Każdy krok powodował, że na gładkiej tafli wody pojawiały się kręgi, które stawały się coraz większe i większe, aż wreszcie znikały. Upewniwszy się, że podłoże jest stabilne, zaczęłam biec przed siebie.

Nie wiedziałam jak długo biegłam. Nie wiedziałam nawet, czy rzeczywiście się poruszałam. Wokoło nie było żadnego, nawet najmniejszego punktu orientacyjnego, który wskazywałby moje przemieszczanie się. Nie zatrzymywałam się. Nagle, bez żadnego ostrzeżenia, tak po prostu wpadłam do wody. Nie potrafiłam pływać, więc natychmiast zaczęłam się topić. Rozpaczliwie próbowałam się wynurzyć na powierzchnie, jednak nie mogłam. Jakaś niewidzialna siła ciągnęła mnie cały czas w dół.

Powoli traciłam siły. W końcu dałam za wygraną. Zamknęłam oczy. Stwierdziłam, że już nic nie mogę zrobić. Nie miałam już żadnych szans. Zanurzałam się coraz głębiej w ciemnej toni. Niespodziewanie poczułam chłodny podmuch wiatru. Uchyliłam powieki. Znów znalazłam się na powierzchni, tylko tym razem nie sama. Przede mną na wielkim mosiężnym tronie siedział mężczyzna. Miał strasznie bladą, wręcz siną cerę. Jego oczy były koloru morza. Włosy, białe jak śnieg, falowały na wietrze. U jego stóp wił się ogromny wąż. Podniosłam się, nie spuszczając z niego wzroku.

-     Ty mnie uratowałeś? – zapytałam, jednak on milczał, wciąż mi się przyglądając.

Stanęłam na chwiejnych nogach, nie wiedząc czego się mogę spodziewać. Wąż spojrzał na mnie. Bałam się, że może mnie w każdej chwili zaatakować. Zrobiłam dwa kroki w tył, po czym znowu spojrzałam na białowłosego mężczyznę.

-     Kim jesteś?

-     Dowiesz się w swoim czasie – odparł spokojnie.

Mimo groźnego wyglądu jego głos brzmiał tak kojąco i łagodnie. Przestałam bać się węża. Podeszłam bliżej i znów, zanim się spostrzegłam, znalazłam się pod wodą...

-     Nee-chan... nee-chan.

Otworzyłam oczy i ujrzałam przed sobą parę szarych tęczówek. Dopiero, kiedy mój mózg zaczął pracować na pełnych obrotach zdałam sobie sprawę kto jest właścicielem tych oczu.

-     Co się stało, Shuri?

-     Muszę siku – odparła zawstydzona.

Westchnęłam ciężko i wstałam z miejsca.

*

Wydawało mi się, że tamten sen, w którym chodziłam po tafli oceanu był czymś jednorazowym, jak w przypadku innych wyśnionych rzeczy. Jednak tak nie było. Nawiedzał mnie dosyć często i zawsze kończył się w tym samym momencie, czyli po zadaniu pytania o tożsamość nieznajomego. Nie znałam go, za to miałam dziwne wrażenie, że on wie o mnie więcej niż bym sobie wyobrażała. Sprawiał wrażenie kogoś mistycznego, nie mającego prawa bytu w świecie takim jak ten. Jednak jego głos rozbrzmiewał w mojej głowie naprawdę. Co do tego nie miałam wątpliwości.

Minął rok od kiedy Shuri dołączyła do naszej rodziny. Wszyscy ją pokochaliśmy. Stała się dla mnie bardzo bliska, nie opuszczała mnie na krok. Jej roześmiana buzia sprawiała, że zapominałam o tym jak straszne jest życie w siedemdziesiątym szóstym okręgu Rukongai. Również posiadała energię duchową i to dosyć silną. Nawet kiedy nie było jej przy mnie mogłam wyczuć, gdzie się znajduje. Razem chodziłyśmy na wyprawy po jedzenie, które następowały częściej, niż kiedyś. Mała rosła jak na drożdżach. Nie była już taka wychudzona. Wyglądała jak normalne, zdrowe dziecko.

Wracałyśmy właśnie z naszych cotygodniowych wypraw po jedzenie, kiedy nagle zamarłam. Nieprzyjemny dreszcz przeszedł mi po plecach, gdy zobaczyłam, że w miejscu, gdzie jeszcze nie tak dawno stał mój dom, leżała ogromna góra połamanych desek. Upuściłam zawinięte w materiał jedzenie i powoli podeszłam do szczątków tego, co jeszcze nie tak dawno nazywałam miejscem, do którego mogę wrócić. Stopą nadepnęłam na coś zimnego. Spojrzałam w dół i ujrzałam klingę pękniętej katany, która była własnością Yuusuke. Kolejny zimny dreszcz wstrząsnął moim ciałem.

-     Sayu-chan! Yuusuke!

Miałam ogromną nadzieję, że któreś z nich za chwilę przybiegnie i zapyta co się dzieje. Jednak nic takiego nie nastąpiło. Zbliżyłam się do sterty desek, czując, jak paraliżująca rozpacz rozlewa się po moim ciele. Zaczęłam przewracać deski, jedną za drugą, a pozostałościami nadziei trzymałam się myśli, że wcale ich tam nie znajdę. Niestety kilka sekund później moja nadzieja umarła na dobre.

To trwało zaledwie kilka sekund, jednak mi się wydawało, że w zwolnionym tempie odrzucam jedną, połamana deskę. Właśnie wtedy ujrzałam kosmyk blond włosów. Oczy wypełniły mi się łzami, ale nie przestawałam odrzucać desek. W końcu stanęłam zdyszana, patrząc przerażona na zakrwawione zwłoki przyjaciół. Oboje mieli szeroko otwarte oczy i poderżnięte gardła, a z wielkich dziur w ich klatkach piersiowych wydobywała się wciąż krew.

-         Nie, nie, nie, nie.

Odsunęłam się, a z mojego gardła wydarł się okrzyk rozpaczy. Straciłam ich. Ponownie byłam świadkiem śmierci osób najbliższych mojemu sercu i ponownie nie mogłam nic zrobić. Spojrzałam na Shuri. Zakrywała dłońmi usta, a wielkie łzy wypływały z jej oczu. Miałam ochotę zabić tego, kto zmordował moich przyjaciół i sprawił, że wiecznie roześmiana Shuri płacze.

Poczułam, jak ktoś zachodzi mnie od tyłu. Nie panując nad sobą wyjęłam katanę i zamachnęłam się na tę osobę.

-     Uspokój się! – Usłyszałam nieznajomy głos i dopiero wtedy zdałam sobie sprawę z tego, że mój atak został zablokowany przez prawdziwego Zanpakutou.

Oddychałam szybko i płytko. Wciąż miałam ochotę atakować. Podniosłam powoli wzrok. Przede mną stał Strażnik Śmierci. Wysoki, czarnowłosy chłopak ubrany w standardowe, czarne kimono. Stalowe tęczówki przyglądały mi się uważnie. Jego twarz nie wyróżniałaby się wcale od innych, gdyby nie trzy blizny przebiegające wzdłuż prawej strony twarzy i wytatuowana na lewym policzku liczba sześćdziesiąt dziewięć.

-     To ty ich zabiłeś?! – zapytałam, czując jak wzrasta we mnie gniew, na samą myśl o tym.

-     Nie – odparł spokojnie.

-     Więc kto to był, do cholery?!

-     Hollow, który najwyraźniej urządził sobie polowanie w tej strefie.

Denerwował mnie. Denerwował mnie tym, że mówił to z takim spokojem. Był Shinigami, dlaczego do cholery nie mógł temu zapobiec?!

Odepchnęłam jego miecz i oddaliłam się. Podeszłam do Shuri i opadłam na kolana zanosząc się szlochem, który niespodziewanie targnął moim ciałem. Dziewczynka natychmiast podbiegła do mnie i objęła mocno za szyję. Miałam dość tej bezradności. Jedyne, co teraz mogłam zrobić, to opłakiwać ich śmierć.

*

Kilka godzin zajęło mi uspokojenie się. Słońce zachodziło, a ja siedziałam oparta o czyjś drewniany domek. Głaskałam po głowie, śpiącą na moich kolanach Shuri. Oczy piekły mnie od płaczu. Wewnętrzny ból otępiał i nie pozwalał myśleć o niczym innym, niż o utracie wszystkiego, co posiadałam. Tylko ona mi została. Promyk słońca. Moja mała siostrzyczka. Nigdy nie pozwolę, by cokolwiek jej się stało. Tylko jak mogłam ją od tej chwili chronić, kiedy nie mamy już  nawet bezpiecznego schronienia?

Ktoś do nas podszedł. Nie obchodziło mnie teraz kto. Przez myśl przemknęło mi nawet, że to kolejny psychopata, który szuka łatwej ofiary. Mimo to, nie ruszyłam się z miejsca.

-     Udało mi się znaleźć i zabić tego Pustego.

Tym razem rozpoznałam ten głos. To znowu był on, ten Shinigami, którego wcześniej „miałam przyjemność” poznać.

-     I po co mi to mówisz? Teraz to bez znaczenia.

Zignorował to, co powiedziałam i ciągnął dalej:

-     Poczułem, że ty i ta dziewczynka posiadacie silną energię duchową.

Wzruszyłam ramionami.

-     Gówno mnie to obchodzi. To mi przyjaciół nie zwróci.

-     Wiesz, twoi przyjaciele zostali zaatakowani właśnie dlatego, że Hollow poczuł resztki tego reiatsu.

-     Czyli to była moja wina tak?!

Poczułam, jak wzbiera we mnie gniew. Nie dość, że nie wypełnił swojego obowiązku, to teraz mnie o to obwinia?! Dopiero teraz podniosłam głowę, żeby na niego spojrzeć.

-     Nie.

-     Więc odwal się.

Przypuszczałam, że da mi święty spokój, jednak on ukucnął przede mną. Najwyraźniej nie miał zamiaru ustąpić.

-     Myślałaś kiedyś o tym, żeby zostać Shinigami?