004. Ayami Yua

       Seireitei jak zwykle wydawało się nieziemsko spokojne. Blade promienie słońca delikatnie muskały budynki, drogi i pozbawione liści drzewa, a nieliczne chmury sunęły leniwie po niebie. Zaciągnęłam się chłodnym powietrzem przepełnionym cząsteczkami duchowymi. Niewiele brakowało, żebym mogła poczuć się jak w domu. Gdybym tylko nie bała się tak bardzo spotkania z nim, zapewne doceniłabym to uczucie.

       Poza tym dochodził jeszcze fakt, że nasza dywizja ponownie będzie mieć kapitana. Dziwnie się czułam z tą świadomością. Nie wyobrażałam sobie, ze ktokolwiek będzie w stanie zastąpić oddziałowi dziewiątemu kapitana Tousena. Zanim wyszło na jaw, że jest zdrajcą, był dla wszystkich dywizjonistów autorytetem. Osoba, która ma zająć jego miejsce będzie musiała sobie bez wątpienia zasłużyć na szacunek i zaufanie oddziału dziewiątego.

       Według mnie idealnym kandydatem na to stanowisko był Shuuhei. Udowodnił to w trakcie tych kilku miesięcy, podczas których dowodził naszym oddziałem. Niestety było to jedynie moje małe marzenie, które raczej nie miało szans spełnienia się, z uwagi na to, że Hisagi nie opanował bankai. Dla mnie było to bez znaczenia, chociaż w tej kwestii miałam najmniej do powiedzenia.

       Przekroczyłam próg gabinetu, który niedługo będzie zajmować nasz nowy zwierzchnik, a za mną weszła obrażona Shuri. Hisagi siedział przy biurku, segregując jakieś dokumenty.

-           Nareszcie jesteście – powiedział, spoglądając na nas z nad pliku kartek.

       Nie potrafiłam wywnioskować z wyrazu jego twarzy ani z tonu jego głosu kompletnie niczego. Byłam pewna, że wie już o tym co stało się w Świecie Żywych. Nie wiedziałam za to czego mam się spodziewać. Był zły? Czy może złość mu przeszła i nie chciało mu się nawet komentować tej sytuacji? Możliwość, że zaraz mnie wyściska i powie, że cieszy się z mojego powrotu wykluczyłam już na starcie. Mimo wszystko wolałabym móc w jakiś sposób przewidzieć co miało się za chwilę stać. Nienawidziłam chwil, w których musiałam wyczekiwać na reakcję z jego strony.

       Stanęłam przy biurku, czekając na to, co ma do powiedzenia.

       Nie uważacie, że przydałby się jakiś raport? – zapytał, odkładając dokumenty na jedną z czterech wysokich kolumn.

       Przełknęłam nerwowo ślinę i spuściłam głowę, wbijając wzrok w drewnianą podłogę. Czułam się, jakby jego spojrzenie przenikało mnie na wylot.

       I oto nadeszła chwila, której tak bardzo się obawiałam. Uczucie palącego wstydu powróciło ze zdwojoną siłą. Nie wiedziałam nawet, jak mam się tłumaczyć. Przyznanie się przed nim do porażki było czymś znacznie trudniejszym, niż kiedy mówiłam o tym Uraharze-san, czy Orihime.

-           Myślałam, że wiesz już, co się tam stało – odpowiedziałam. Wpatrywanie się w nogi biurka stało się dla mnie nagle czymś niezwykle interesującym i na pewno bezpieczniejszym, niż patrzenie mu w oczy. Wzięłam głęboki oddech i dodałam: – Zlekceważyłam twój rozkaz. Pomogłam Shuri likwidować bandę Hollow, z którą ona nie dałaby sobie w pojedynkę rady.

       Trochę zdziwiło mnie, że udało mi się wykrzesać wystarczająco pewności siebie, żeby móc porządnie zaakcentować ostatnie słowa. W głowie mi się nie mieściło, że ona miałaby walczyć sama z tymi potworami.

-            Wiem o tym – powiedział. Zauważyłam, że wstał z miejsca i powoli kierował się w moją stronę. – Wiem także o tym, że walczyłaś z Arrancarem.

       Przygryzłam wargę. Po tonie jego głosu łatwo dało się wywnioskować, że za chwilę usłyszę wykład o nie wykonywaniu jego rozkazów. Do tego moje ciało przeszyło po raz kolejny uczucie wstydu. Może i na Ziemi nie musiałabym się tym przejmować, niestety tutaj znajdzie się ktoś, kto mi przypomni jaka to hańba przegrać i wrócić żywym. Dodatkowo wróciła ta paskudna niepewność. Co teraz zrobi? Co powie?

-            Cieszę się, że nic ci nie jest.

       Przez kilka sekund zdawało mi się, że to zdanie zabrzmiało tylko w mojej głowie. To z pewnością były ostatnie słowa, których się w tej chwili spodziewałam. Popatrzyłam na niego. Na jego twarzy widniał blady uśmiech. Byłam totalnie zdziwiona i jednocześnie ulżyło mi niesamowicie.

-            Na mnie już czas. Muszę się stawić w kwaterze pierwszego oddziału, bo niedługo zacznie się ceremonia. Posprzątaj ten bajzel i czekaj ze wszystkimi na dziedzińcu.

       Stałam przez chwilę nie kontaktując ze światem rzeczywistym, dlatego sens tego, co powiedział dotarł do mnie nieco później.

-            Jest zimno – jęknęłam.

Puścił tą uwagę mimo uszu i wyszedł. Udało mi się zauważyć uśmiech na jego twarzy, kiedy zasuwał za sobą drzwi.

-           Tobie to się zawsze upiecze, Nee-chan – stwierdziła Shuri, kręcąc głową i wyszła.

       Spojrzałam się na stertę papierzysk, piętrzących się na biurku i westchnęłam ciężko. Miałam nadzieję, że wyrobię się z tym na czas. Zabrałam się do pracy, mając w głowie tylko jedną myśl. Shuuhei jest dla mnie za dobry.

-            Hej! Ludzie! Halo! Mogę coś powiedzieć?!

       Starałam się przekrzyczeć cały tłum zebrany przed wejściem do kwatery, jednak nijak mi to nie wychodziło. Każdy jak nie narzekał na temperaturę panującą na dworze, to miał inne ciekawe na swój sposób tematy, a mimo wszystko byłam od nich wyższa rangą, więc powinni mnie słuchać.

-           LUDZIE, ZAMKNIJCIE SIĘ!!! – Wydarło się małe białowłose chucherko, stojące obok mnie.

       Wytrzeszczyłam oczy ze zdziwienia. Nie spodziewałabym się po niej, że potrafi aż tak się wydrzeć.

-           Dzięki Shuri – powiedziałam, po czym zwróciłam się do tłumu – Niedługo pojawi się nasz nowy kapitan. Bądźcie mili i przynajmniej postarajcie się udowodnić, że panuje tu porządek i wszyscy są normalni. W końcu trzeba zrobić dobre wrażenie na nowym kapitanie, no nie? – W odpowiedzi usłyszałam jakieś pomruki, które miały chyba oznaczać „tak”.

Nie wyglądało na to, żeby przejęli się moją „przemową”, bo po chwili każdy powrócił do wcześniejszego zajęcia.

       Niespodziewanie brama otworzyła się. Wszystkie pary oczu zwróciły się w jedną stronę, uważnie przyglądając się osobie towarzyszącej porucznikowi. Była to wysoka, szczupła i niezwykle piękna kobieta, która oprócz zwykłych szat Boga Śmierci miała na sobie kapitańskie haori. Jej długie ciemnoblond falowane włosy opadały kaskadami na ramiona, a w jasnozielonych oczach tańczyły refleksy, rzucane ze światła lampy. Obrzuciła wszystkich rozmarzonym spojrzeniem, po czym zrobiła krok do przodu i... Leżała jak długa.

       Rozległy się szmery, kilka osób próbowało stłumić śmiech, byli też tacy, którzy śmiali się w głos, a co niektórzy oczarowani pięknem naszej nowej pani kapitan pobiegli pomóc jej wstać, w tym oczywiście Shuuhei. Razem z Shuri wymieniłyśmy znaczące spojrzenia.

-           Przepraszam was za to. Jestem taka niezdarna – rzekła zielonooka patrząc na Shuuheia.

       Miała bardzo miękki głos równie rozmarzony, co jej spojrzenie. Wyglądała, jakby cały czas bujała w obłokach. Do tego sprawiała wrażenie, jakby porucznik wpadł jej w oko. Tylko dlaczego poczułam ukłucie zazdrości, kiedy to sobie uświadomiłam?

       Wreszcie po całym tym zamieszaniu kapitan stanęła przed całym oddziałem.

-           Nazywam się Ayami Yua – oznajmiła, kłaniając się. – Jak zauważyliście jestem waszym nowym kapitanem. Mam nadzieję, że będzie nam się dobrze współpracowało.

       Pośród zebranych osób dało się słyszeć jakieś szmery. Ja stałam cicho, obserwując uważnie nową panią kapitan.

       Nie wiedziałam co mam o niej myśleć. Sprawiała wrażenie bardzo miłej i wyrozumiałej kobiety. Wydawałoby się, że jest dobrą kandydatką na objęcie tego stanowiska. Jednak z drugiej strony, to potknięcie, a także wiecznie rozmarzone spojrzenie wyraźnie dawało do zrozumienia, że jest osobą nieodpowiedzialną. Trudno było wyrobić sobie o niej jedną opinię. Wydawała się całkowitym przeciwieństwem kapitana Tousena.

-           Bardzo was wszystkich przepraszam – odezwała się nagle. Wszyscy w jednej chwili ucichli. – obawiam się, że nie dam rady należycie zastąpić waszego poprzedniego dowódcy. Mimo to, dołożę wszelkich starań, żebyście mnie zaakceptowali, jako nowego kapitana.

*

       Wieczór był bardzo spokojny. Po urozmaiconym przeróżnymi wrażeniami dniu, towarzyszyłam Shuuheiowi w redakcji czasopisma, wydawanego przez oddział dziewiąty, Seireitei News. Zabawne, wczoraj o tej porze nie pomyślałabym, że tak po prostu będę z nim rozmawiać, jak gdyby żadnej misji nie było. Rozsiadłam się na fotelu w gabinecie redaktora naczelnego, przeglądając dwutygodnik. Hisagi siedział za swoim biurkiem. O tej porze nie miał już żadnych obowiązków. Po prostu lubił tutaj przesiadywać, kiedy księżyc wisiał wysoko na niebie. Zaraziłam się od niego sympatią do tego miejsca. Przy każdej możliwej okazji siadałam wygodnie w tym samym fotelu, żeby z nim porozmawiać, przejrzeć nowy numer, albo po prosu posiedzieć i pomilczeć, wpatrując się w rozgwieżdżone niebo za oknem.

-           Co myślisz o Ayami? – zapytał niespodziewanie. Oderwałam wzrok od artykułu, który właśnie czytałam.

-           Szczerze mówiąc nie wiem, co mam o niej myśleć. Wydaje się być taka... – zamyśliłam się, szukając dobrego określenia na nią – dziwna. Jakby żyła w innym wymiarze i cały czas bujała w obłokach. Z drugiej strony wydaje mi się, że wie na czym stoi. Rozumie, że ciężko będzie co niektórym przyzwyczaić się do tej nagłej zmiany.

-           Faktycznie jest dość specyficzna, jeśli o  to chodzi – przyznał. – Ale poza tym, to bardzo miła kobieta. Skoro generał Yamamoto wybrał ją na kapitana, to musi się na to stanowisko nadawać. A z resztą. Pożyjemy, zobaczymy.

       Chwilowo zapadła cisza. Wpatrywałam się w niego przez chwilę, zastanawiając się czy zdawał sobie sprawę z tego, że w jego głosie wyraźnie dało się wyczuć nutę wątpliwości. Nie chciałam zaczynać porównywania jej do Tousena. Nie byłoby to przyjemne dla żadnego z nas, a w szczególności dla Shuuheia. Tylko wydobyłabym na powierzchnię niechciane wspomnienia.

-           Wiesz, co? – odezwałam się, przerzucając kolejną stronę Seireitei News. – Na początku miałam malutką nadzieję na to, że to ty zostaniesz kapitanem.

       Podniosłam spojrzenie z nad magazynu. Shuuhei uśmiechał się, wyraźnie rozbawiony tym, co powiedziałam.

-           To niemożliwe – odparł. – Nie nadaję się na kapitana.

Już otwierałam usta, by zaprzeczyć i zapewnić go, że byłby wspaniałym dowódcą, jednak on kontynuował.

-        Ja po prostu nigdy nie byłbym w stanie dorównać... Kapitanowi Tousenowi.

       Już wszystko rozumiałam. Powinnam się domyślić, że to właśnie Tousen może być głównym powodem niechęci przejęcia przez Hisagiego stanowiska zwierzchnika.

-        Nikt by od ciebie nie oczekiwał, że będziesz taki, jak on – powiedziałam, po chwili.

       Spojrzał na mnie, jednak nie zdążył nic powiedzieć. Dźwięk rozsuwanych drzwi oznajmił o przybyciu niespodziewanych gości, którymi okazali się być vice kapitanowie trzeciej i dziesiątej dywizji – Kira Izuru i Matsumoto Rangiku.

-        Tak myśleliśmy, że tu będziesz, Hisagi-san – odezwał się Kira.

-        Mamy propozycję nie do odrzucenia! – oznajmiła Matsumoto.

-        Rangiku-san! Wypuścili cię ze szpitala? – zapytałam zdziwiona. Kiedy wyruszałam na misję do Karakury, Matsumoto wciąż przebywała na terenie oddziału medycznego. Rany, które odniosła w Fałszywej Karakurze były wyjątkowo poważne.

-        Wypuścili mnie tydzień temu. Nie wiedziałaś? – zdziwiła się. – Ach, no tak! Przecież ty byłaś na misji. Kiedy wróciłaś?

       Tym właśnie sposobem rozpoczęłyśmy rozmowę, która nie miałaby końca, gdyby Izuru nie przypomniał o swojej obecności i celu ich wizyty. Z Rangiku mogłam rozmawiać naprawdę o wszystkim, nie zważając na okoliczności. Dobrze, że były osoby, które sprowadzały nas na ziemię w odpowiednim momencie.

-        Co byście powiedzieli na mały wypad do tego nowego baru? Dawno nikt nie organizował takich wypadów

-        Nikt nie organizował, bo nie miał kto organizować, kiedy ty byłaś w szpitalu – zauważył Shuuhei.

       Odpowiedź była oczywista i już po chwili byliśmy w drodze. Dotarcie na miejsce nie zajęło nam wiele czasu. Knajpka nie była duża, za to bardzo przytulna i miała swój specyficzny klimat, przez który byłam pewna, że jeszcze nie raz tu zajrzę. Oczywiście spotkanie nie mogłoby się odbyć bez największych pijaczysk w Seireitei, czyli kapitana Kyouraku, Madarame Ikkaku oraz jego najwierniejszego kompana do picia – porucznika Iby. Oprócz tej trójki przybyło kilka innych osób takich jak Ayasegawa Yumichika, kapitan Ukitake ze swoimi nierozłącznymi podwładnymi – Kotetsu Kiyone i Sentarou Kotsubakim, a nawet porucznik Hinamori za namową Rangiku-san.

       Było to pierwsze takie spotkanie od dawna. Atmosfera była naprawdę przyjemna. Wszyscy swobodnie żartowali i śmiali się. Rozmowy szły gładko, zupełnie jakby było tak zawsze i nic nie zakłócało tego porządku. Jakby Aizen Sousuke nigdy nie istniał. Jakby grudniowa bitwa w ogóle nie miała miejsca.