007. Arrancar

Nie podoba mi się, że w nowym chapterze Hisagi dostał po dupie i to, że ratuje go nie ta osoba, która powinna. ; <

A poza tym, to chyba popadam w pisarską depresję...

    

___________________________________________________

  

       Całą noc nie zmrużyłam oka. Opatrzyłam jego rany i pomogłam mu na tyle, na ile było mnie stać. Jego oddech ustabilizował się wciągu tych kilku godzin i zapewne była to zasługa nie tylko moja, ale przede wszystkim jego zdolności do regeneracji szybszej, niż u ludzi. Nie mogłam wezwać nikogo z czwartej dywizji, bo źle by się to skończyło i dla mnie, i dla niego. Dla własnego bezpieczeństwa schowałam Zanpakutou Arrancara w szafie. Miałam tylko ogromną nadzieję, że Shuuhei, Shuri i w ogóle wszyscy, będą omijać mój pokój szerokim łukiem.

       Rany, w co ja się wpakowałam?! Trzęsłam się ze strachu, co było dla mnie absurdem. Za czasów Rukongai nie bałam się walki z psychopatami, którzy byli silniejsi ode mnie i trzykrotnie mnie przewyższali, a boję się bezbronnego Arrancara, któremu w dodatku pomogłam!

       Hisagi mnie zabije! Oczywiście, jeśli ten tutaj nie zrobi tego przed nim.

       Usłyszałam pukanie do drzwi tak niespodziewanie, że aż podskoczyłam w miejscu. Wstałam i na chwiejnych nogach wyszłam ze swojego pokoju. Osoba za drzwiami ponowiła pukanie. Uchyliłam drzwi tak, żebym mogła lekko przez nie wyjrzeć, nie pozwalając jednocześnie na to, by ktokolwiek zajrzał do środka. Zupełnie się nie zdziwiłam, kiedy zobaczyłam Hisagiego z dwunastoma egzemplarzami „Seireitei News”. Przeniosłam wzrok ze sterty, którą trzymał w rękach, na jego oczy.

-        Co ci się stało w twarz? – zapytał, nie kryjąc zdziwienia. Te zadrapania były teraz najmniej ważne, więc puściłam to pytanie mimo uszu.

-        Mam je roznieść – stwierdziłam.

-        Dokładnie.

       Nie potrzebowałam żadnych wyjaśnień. Już miałam zamiar zamknąć mu drzwi przed nosem, kiedy on powstrzymał mnie przed tym, łapiąc za nadgarstek. Serce zabiło mi mocniej. Cholera, domyślił się!

-        Z Shuri wszystko w porządku? Może chcesz, żebym z nią został?

-        Nie! – Omal nie krzyknęłam.

       Jeszcze tego by mi tu brakowało. Wiedziałam, że prędzej czy później będę miała kłopoty, ale prawdę mówiąc, zdecydowanie wolałam to później.

-        Nie, nie ma takiej potrzeby – dodałam spokojniej.

-        Na pewno? – zapytał, przyglądając mi się podejrzliwie. W odpowiedzi pokiwałam energicznie głową. – W takim razie do zobaczenia później.

       Odszedł, a ja zasunęłam za nim drzwi.

       Nie za bardzo uśmiechało mi się wychodzić teraz z domu. Co jeśli Shuri się nagle zachce wejść do mojego pokoju? Zobaczy Arrancara i co wtedy zrobi? Pewnie od razu uzna go za niebezpiecznego i pobiegnie po Zabójcę Dusz. Albo gorzej. Poinformuje Hisagiego!

       Weszłam z powrotem do pokoju po swoją torbę, z którą się prawie wcale nie rozstawałam. Pech chciał, że była zawalona stertą rupieci, których zapomniałam odłożyć na swoje miejsce. Zrezygnowana zaczęłam pospiesznie i jak najciszej odkładać wszystko na swoje miejsce. W pewnym momencie, kiedy chciałam położyć dość grubą książkę na półkę, ta wyślizgnęła mi się z rąk i upadła na ziemię, robiąc przy tym niemały hałas. Odwróciłam się szybko w stronę nieprzytomnego Arrancara. Wydawało mi się, że może to go obudzić, ale na szczęście moje obawy się nie sprawdziły. Nawet nie drgnął. Odetchnąwszy z ulgą, wzięłam swoją torbę, po czym opuściłam pokój.

       Zapakowałam ostrożnie, żeby nie zniszczyć, wszystkie egzemplarze „Seireitei News” do torby i ruszyłam w drogę. Niestety nie mogłam znaleźć większości kapitanów. Rozumiałam, że mają dużo na głowie, ale rano mogliby choć trochę czasu spędzić w swoich gabinetach. Zupełnie jakby wiedzieli, że ukrywam przed całą Społecznością Dusz „mroczny sekret” i swoją nieobecnością chcieli zrobić mi na złość.

       Wydawało mi się, że cały dzień upłynął, nim ponownie stanęłam przed drzwiami mojego mieszkania. Przed wejściem do pokoju zajrzałam do Shuri. Leżała na brzuchu na swoim futonie i czytała jakąś mangę, podjadając czekoladowe ciasteczka.

-        Tak, Nee-chan, jadłam już śniadanie – oznajmiła, zanim zdążyłam się odezwać i wpakowała sobie kolejne ciastko do buzi.

       Nie pozwalałam jej jeść słodyczy przed śniadaniem, ale na chwilę obecną za bardzo przejmowałam się Arrancarem, więc wyleciało mi to z głowy. Gdyby Shuri o tym nie wspomniała, pewnie sama nie zapytałabym o to.

-        Pytałaś się Toushirou, czy ma dziś dużo pracy? – zapytała, odwracając się w moją stronę.

-        Skąd wiesz, że byłam roznieść gazety? – zdziwiłam się.

-        Słyszałam, jak rozmawiasz z Shuuheiem – odparła, uśmiechając się. – To jak, pytałaś się?

       Weszłam do środka i przysiadłam obok niej.

-        Szczerze mówiąc, zapomniałam – przyznałam. – Ale wiesz, jak to jest w dziesiątej dywizji. Często Rangiku-san ignoruje swoje obowiązki, przez co kapitan Hitsugaya jest bardziej zajęty niż powinien.

-        I tak do niego pójdę. – Po raz kolejny wyszczerzyła zęby w szerokim uśmiechu.

       Potargałam jej białą grzywkę i sama wzięłam jedno z ciasteczek. Podczas rozmowy z Shuri udało mi się przez chwilę nie myśleć o moim gościu, o którym nie miał się nikt dowiedzieć. Nikt poza Shuri. Nie było możliwości, żebym mogła utrzymać jego obecność w tajemnicy przed nią. Mieszkała tu ze mną, a poza tym nigdy niczego przed nią nie ukrywałam. Niestety przyszła pora na trening i musiałyśmy przerwać błogie leniuchowanie. Przed wyjściem zajrzałam jeszcze do pokoju. Arrancar wciąż nie dawał oznak życia. Gdyby nie to, że jego klatka piersiowa unosiła się miarowo w rytm oddechu, pomyślałabym, że jest martwy.

       Podczas treningów cała dywizja zbierała się w jednym miejscu i nikt zazwyczaj nie kręcił się w pobliżu kwater mieszkalnych. Chyba, że chodziło o ćwiczenia rekrutów, którzy właśnie dołączyli do oddziału, to wtedy na polu zbierała się tylko określona grupa osób. Zajęcia te zazwyczaj prowadziłam ja. Na szczęście na chwile obecną nie było nikogo nowego w dywizji, więc mogłam być spokojna o to, że nikt nie zajrzy do mojego pokoju podczas mojej nieobecności.

***

       Młoda kobieta przemierzała korytarze Las Noches, zaglądając do wszystkich mijanych komnat. W jej niezwykle jasnych niebieskich oczach tlił się niepokój. Szukała pewnej osoby, jednak nigdzie nie mogła jej znaleźć. Zupełnie, jakby rozpłynęła się w powietrzu.

-        Gdzie on jest? –pytała sama siebie, a głos jej się łamał.

       Jak tylko uświadomiła sobie, że nigdzie go nie ma, twierdza wydała się jej dziwnie obcym miejscem. Czuła się jak mała dziewczynka, która zgubiła się i szukała kogoś ze swojej rodziny, a przecież Las Noches było jej domem od dnia, kiedy stała się Arrancarem. Dlaczego przez te kilka godzin jego nieobecności poczuła się taka osamotniona i zagubiona?

       To było niedorzeczne! Na pewno był teraz gdzieś niedaleko. Musiała po prostu dobrze poszukać. Albo pójść do siebie i czekać na jego powrót. Tak. Tak właśnie zrobi. Już miała zawracać, kiedy zza zakrętu wyszła ciemnoskóra kobieta o blond włosach i zielonych oczach. Połowę jej twarzy zakrywał kołnierz białej kurtki, kończącej się w połowie biustu. Dziewczynę nawiedziła nagle myśl, że Tercera Espada może coś wiedzieć na temat nagłego zniknięcia tej osoby.

-        Harribel-sama! Proszę zaczekać.

       Blondynka zatrzymała się, mierząc ją obojętnym spojrzeniem.

-        O co chodzi, Linell?

       Zawahała się przez chwilę, jednak odważyła się zadać pytanie, które tak bardzo ją nurtowało.

-        Ja… nigdzie nie mogę znaleźć mojego brata, Lucasa. Nie wie pani, gdzie on... może być?

       Linell odwróciła spojrzenie. Głupie pytanie, skarciła się w myślach. Ktoś taki jak Tercera Espada ma ważniejsze rzeczy na głowie. Harribel milczała przez chwilę przyglądając się jej z dziwnym wyrazem twarzy.

-        Więc ty jeszcze nie wiesz – odezwała się w końcu.

       Dziewczyna podniosła wzrok.

-        Ten zdrajca uciekł z Las Noches po tym, jak próbował zaatakować Aizena-sama.

       Zdrajca?! Niemożliwe! Aizen-sama został przez niego zaatakowany?! To nie mogła być prawda!

-        J-jak to zdrajca? – W głosie Linell niedowierzanie mieszało się z rozpaczą.

       Tia Harribel poprowadziła ją w głąb korytarza, a gdy znalazły się w jej komnacie, opowiedziała całe zdarzenie. Z każdą nową informacją Linell czuła coraz większą nienawiść do osoby, która była dla niej wszystkim. Oszukał ją. Karmił kłamstwami tylko po to, by za jej plecami knuć plan, który miał w założeniu pozbycie się człowieka, który dał im nowe, lepsze życie. Tylko...

       Dlaczego to zrobiłeś?

***

       Słowik wyśpiewywał radośnie swoją piosenkę, która docierała do jego uszu jakby z daleka i z każdą kolejną nutą była coraz bliżej. To była pierwsza rzecz, którą sobie uświadomił. Kolejną było to kojące uczucie, które pojawiało się za każdym razem, kiedy jego płuca napełniały się tlenem. Następnie dotarł do niego ból licznych ran na jego ciele. Dopiero na końcu dotarło do niego, że przecież wciąż żyje.

       Nie pojmował, jak to się stało, że nadal oddycha. Zbyt dobrze pamiętał ostatnie chwile w Hueco Mundo, by potraktować ten fakt zupełnie obojętnie. Tamtej nocy powinien się przecież wykrwawić. Tym bardziej, że znalazł się w Społeczności Dusz. W miejscu pełnym odwiecznych wrogów jego rasy. Dlaczego nadal żył? Kto mu pomógł? Nie miał pojęcia. Ostatnią rzeczą, którą pamiętał, był widok żółtookiej Shinigami. To, co działo się z nim później było jedną wielką niewiadomą.

       Czyżby to właśnie jej zawdzięczał, że wciąż może oddychać?

       Przywołał ze swoich wspomnień niewyraźny obraz tamtej dziewczyny. Pamiętał, że bała się go. Nie miała przy sobie broni. Mimo to mu pomogła? To było zbyt nieprawdopodobne. Przecież był Arrancarem. Niby dlaczego miała pomagać komuś, kto w pełni sił stoczyłby z nią pojedynek na śmierć i życie?

       Właśnie taka była natura Arrancara. Mordowanie Shinigami. To właśnie po to zostali stworzeni.

       Nagromadzone siły włożył w to, by unieść lekko powieki. Promienie słoneczne nieprzyjemnie podrażniły jego oczy. Wszystko zdawało się być za daleką mgłą. Zamrugał, a obraz zyskał na ostrości. Był w nieznanym pokoju urządzonym w tradycyjnym japońskim stylu. Zupełnie sam.

       Powoli przekręcił głowę w lewą stronę. Drzwi do pokoju były lekko uchylone. Podniósł spojrzenie i ujrzał parę żółtych tęczówek, które wyryły się w jego pamięci, jako ostatnia rzecz, którą widział minionej nocy.

       To jednak była ona.