029. Bezradność

Korytarz, w którym się znalazłam, przypominał poczekalnię w szpitalu czwartej dywizji. Ściany miały kolor miętowo zielony, podłogę pokrywały popielate płytki, a w powietrzu unosił się ten sam charakterystyczny zapach. Przy ścianach natomiast, w równych odstępach, porozstawiano rzędy połączonych białych krzeseł o metalowych nogach. I w zasadzie to na tym kończyły się podobieństwa między dywizją czwartą i południowym skrzydłem dwunastej. Złowroga cisza wypełniała uszy, a każdy najmniejszy szelest czy szuranie sandałem przyprawiały o gęsią skórkę, czego absolutnym przeciwieństwem był chaotyczny szum, który towarzyszył krzątającym się medykom na korytarzach szpitala.

Byłam umówiona z trzecim oficerem Akonem na godzinę jedenastą. Postanowiłam nie spóźnić się ani o sekundę, więc uznałam, że nic się nie stanie jeśli dotrę na miejsce pięć minut przed wyznaczonym czasem. Nie sądziłam, że to wcale nie był taki dobry pomysł.

Wzdrygnęłam się, kiedy dostrzegłam ruch po mojej lewej stronie. Osoba, która niespodziewanie wyłoniła się z korytarza na pierwszy rzut oka wyglądała jak zjawa. Poruszała się niemalże bezszelestnie. Dopiero po chwili stwierdziłam, że owa zjawa wyglądała dziwnie znajomo. Rozpoznałam tę nieco przygarbioną sylwetkę odzianą w stanowczo zbyt duży strój Shinigami. Odetchnęłam z ulgą, jednak Morimi Shion zdawała się nie podzielać mojego entuzjazmu na widok dobrze znanej twarzy.

–     Znowu się spotykamy. – Wstałam z miejsca, uśmiechając się do niej.

Nie odpowiedziała, tylko posłała w moją stronę wyjątkowo wymowne spojrzenie, a mi uśmiech spełzł z twarzy. Myślałam, że zdążyłam się przyzwyczaić do jej specyficznego nastawienia do ludzi, a mimo to wciąż potrafiła być przerażająca. Nie zdążyłam jej już nic więcej powiedzieć. Dosłownie znikąd pojawił się przed nami Akon, sprawiając, że nieprzyjemny dreszcz przebiegł mi wzdłuż kręgosłupa. On co prawda, pomimo trzech niewielkich rogów znajdujących się na jego czole, był ostoją normalności w tej dywizji pełnej ekscentryków. Tylko że oni wszyscy poruszali się w taki sposób, że byłam pewna, iż nigdy się do niego nie przyzwyczaję. Mogłabym przysiąc, że nawet skrytobójcy z drugiego oddziału zachowywali się głośniej.

–     Masz papiery? – zapytał Morimi, a kiedy ta skinęła głową, zwrócił się do mnie. – W takim razie możemy iść, Kawasumi.

Zostałam poprowadzona wzdłuż korytarza. Nikt się nie odzywał i choć nie dziwił mnie brak rozmów między Shion i Akonem, gdyż oficerowie dwunastej dywizji nigdy nie wydawali mi się zbyt rozmowni czy otwarci, to czułam się wyjątkowo nieswojo, a każda sekunda ciągnęła się niemiłosiernie.

Drzwi izolatki, jak poprzednio, były pilnowane przez strażnika. Nie czekał ani chwili, gdy Akon nakazał mu wpuszczenie do środka. Trzymałam się kilka kroków za nimi, żeby nikomu nie wadzić, kiedy weszli do pomieszczenia. Shuri nawet nie drgnęła, kiedy Shinigami zbliżyli się do niej.

Shion wręczyła Akonowi dokumenty i zaczęła rozpinać grube skórzane pasy, przytwierdzające dziewczynkę do łóżka. Trzeci oficer zanotował coś, po czym wyjął z kieszeni swojego białego fartucha niedużą obręcz. Kiedy Shion bez słowa odebrała ją od niego przez myśl przeszło mi, jakkolwiek absurdalnie to nie brzmiało, że porozumiewali się telepatycznie. Ich ruchy były tak zgrane i wyćwiczone, jakby trenowali te procedury od dłuższego czasu.

–     Jeśli Piekielny Kwiat postanowi się ujawnić, to urządzenie wyśle do nas odpowiedni sygnał, a wtedy kwestią czasu będzie pojawienie się kogoś, kto się nią zajmie – wyjaśnił Akon. – Jest wodoodporny i niepodatny na jakiekolwiek wstrząsy, więc nie ma obawy, że zbyt szybko się zniszczy. I nie radziłbym go ściągać, bo to może się źle skończyć.

Skinęłam ze zrozumieniem głową, nie spuszczając wzroku z Shuri, której Shion założyła na nadgarstek urządzenie, o którym opowiadał trzeci oficer.

Nic w jej wyglądzie nie uległo zmianie przez ubiegły tydzień. Jej ruchy były niepewne, a spojrzenie nieufne. Rozumiałam, że nie będzie łatwo wykrzesać z niej jakichkolwiek pozytywnych emocji, jednak obiecałam sobie, że dam radę i nie odpuszczę. Mój promyk słońca znów zalśni jak dawniej.

Kiedy oficerowie zakończyli odpowiednie procedury, zaprowadzono nas do innego pomieszczenia, wyglądającego nieco bardziej przyjaźnie niż ponura izolatka. O ile „przyjaźnie” to dobre określenie na nieduży pokoik bez okien, oświetlony jaskrawym światłem lampy, zwisającej z sufitu. Tutaj, podobnie jak na korytarzu, płytki podłogowe były popielate, natomiast ściany śnieżnobiałe, co w połączeniu ze światłem dawało efekt ogromnej żarówki, oślepiającej każdego, kto wszedł do środka. Pomieszczenie, nie licząc stolika, stojącego w samym centrum i dwóch krzeseł było puste. Na blacie znalazłam starannie złożony strój Shinigami, więc pomogłam Shuri się ubrać i uczesałam jej długie, jasne włosy. Kiedy skończyłam, ukucnęłam naprzeciwko niej i złapałam ją za ramiona.

–     Gotowa do powrotu?

Patrzyła na mnie tym samym pustym wzrokiem, dając wyraźnie do zrozumienia, że nie była gotowa. Przytuliłam ją mocno, ale nawet nie drgnęła. Czułam, że najbliższe dni będą cięższe, niż mi się wydawało.

Shuri była maskotką dziewiątej dywizji. Zawsze uśmiechnięta i otwarta nie bała się zagadnąć do nowych oficerów czy tych starszych, niekoniecznie rangą. Potrafiła rozbawić największego ponuraka w oddziale i znalezienie dywizjonisty, który o niej nie słyszał, graniczyło z cudem. Kiedy wyszło na jaw istnienie Piekielnego Kwiatu, niejednokrotnie otrzymywałam słowa pocieszenia w jej imieniu. Nikt nie był obojętny na jej los i dało się to zauważyć nawet teraz, kiedy prowadziłam ją do domu. Dywizjoniści, których mijałyśmy posyłali jej pokrzepiające uśmiechy lub spojrzenia pełne troski. Wpatrzona pod nogi, nie zauważyła żadnego.

–     Shuuhei obiecał, że zrobi dziś twoje ulubione curry, więc obiad zjemy u niego, a nie w Stołówce.

W normalnych okolicznościach rozpromieniłaby i zawołała, że bardzo się cieszyła. Zamiast tego skinęła głową bez większego entuzjazmu. Nie odezwałam się już więcej. To się zmieni. Przecież dopiero co wyszła na wolność po tak długim czasie i miała prawo być przestraszona.

Jak tylko dotarłyśmy na miejsce, Shuri zamknęła się w swoim pokoju. Poszłam do kuchni i oparłam się o szafkę, pocierając czoło. Nie wiedziałam czego się właściwie spodziewałam. Po tak traumatycznych przeżyciach to normalne, że nie będzie zachowywać się jak wtedy. Moim zadaniem w tej chwili było sprawienie, że znów zacznie się śmiać. Wzięłam głęboki oddech, po czym odepchnęłam się od blatu. Otworzyłam górną szafkę i tak, jak się spodziewałam znalazłam w niej paczkę czekoladowych ciasteczek. Zaparzyłam herbatę i zaniosłam ją razem ze słodkościami, wyłożonymi na talerzyku, do Shuri. Siedziała na futonie, obejmując kolana rękoma i kołysała się w przód i w tył. Kiedy wręczałam jej kubek, spojrzała na mnie bez wyrazu, ale odebrała naczynie. Usiadłam tuż obok niej.

–     Te ciasteczka mam już od jakiegoś tygodnia, ale wciąż powinny być dobre. – Wskazałam na talerzyk.

Upiła łyk herbaty i zawahała się, jednak sięgnęła po jedno z czekoladowych wypieków. Coś w tych gestach mówiło mi, że mam cierpliwie czekać, bo ona też chciała tu wrócić.

*

–     Wejdźcie!

Kiedy usłyszałam przytłumiony głos Shuuheia, rozsunęłam drzwi do jego mieszkania i położyłam dłoń na ramieniu Shuri. Po wejściu do środka powitał nas aromatyczny zapach przeróżnych przypraw. Pozbyłam się sandałów, Shuri poszła w moje ślady i chwilę później prowadziłam ją do kuchni.

Dom Shuuheia był znacznie większy od mojego. W końcu zastępca kapitana nie mógł zajmować zwykłej dwupokojowej klitki z ciasną kuchnią i niezbyt dużą łazienką. W moim przypadku, z uwagi na to, że potrzebowałam trzech pokoi, największe pomieszczenie zostało podzielone na dwa mniejsze i moje mieszkanie było znacznie ciaśniejsze od pozostałych. Od momentu awansu, Hisagi zajmował przestronny, czteropokojowy apartament z wystarczająco dużą kuchnią i łazienką. Sam często narzekał, że dla jednej osoby to zdecydowanie zbyt wielka przestrzeń, ale przynajmniej mógł cieszyć się swobodą, której większość Shinigami nie miała.

–     Ładny fartuszek – zażartowałam, widząc co Shuuhei miał na sobie.

–     Odwal się – burknął, a ja roześmiałam się. – Już prawie gotowe, więc możecie siadać do stołu.

–     Może pomóc ci w czymś?

–     Ty tylko będziesz mi tu przeszkadzać.

–     Jesteś pewien?

–     Wynocha!

–     Dobra, dobra. Jak zwykle niepotrzebna. Chodź, Shuri.

Złapałam ją za rękę i wyprowadziłam z kuchni. Moje przekomarzanie z Hisagim nie zrobiło na niej żadnego wrażenia.

Atmosfera podczas posiłku była dziwna. Błaha rozmowa, którą prowadziliśmy wydawała się sztuczna i wymuszona. Shuri w milczeniu spożywała swój obiad, a na pytanie czy jej smakuje odpowiadała wymijającym skinięciem głowy. Odkąd tu przyszłyśmy powtarzałam sobie w myślach, że to dopiero pierwszy dzień i ona potrzebuje czasu, ale wiarygodność tych haseł traciła na znaczeniu z każdym kolejnym powtórzeniem. Uśmiechałam się, ale miałam wrażenia, że to tylko nic nieznaczący, bezbarwny grymas widnieje na mojej twarzy. Jednak wciąż wykrzywiałam usta i mrużyłam nieznacznie oczy, mając nadzieję, że udawało mi się stworzyć serdeczny uśmiech z prawdziwego zdarzenia, a nie zwykłą karykaturę. Ciągnęłam ten bełkot, pozorując beztroską rozmowę, żeby tylko poprawić jej nastrój.

Niespodziewanie Shuri wstała z miejsca. Zdziwiona zamarłam z pół otwartymi ustami, przyglądając się jej bez słowa.

–     Idę do toalety – wyszeptała, jakby bała się, że jeśli odezwie się choć odrobinę głośniej, to stanie się coś złego.

–     Nie ma sprawy – odezwał się Shuuhei. Wyglądał na niemniej zdziwionego ode mnie.

Shuri bezszelestnie opuściła pokój. Spojrzałam na Hisagiego, a uśmiech automatycznie spełzł mi z twarzy. Wreszcie mogłam przestać udawać.

–     No więc widzisz, jak się sytuacja przedstawia. – Wskazałam w kierunku drzwi.

Przygryzłam wargę. To zabrzmiało tak, jakbym miała do niej o to pretensje. Obawiałam się, że Shuuhei wyczuł to w moim głosie.

–     Nie jest za dobrze, ale z drugiej strony można się było tego spodziewać – stwierdził Shuuhei, sięgając po szklankę wody.

–     Mów za siebie.

Odwróciłam wzrok i wykonałam łyżką dziwną kombinację, o mało nie wyrzucając jedzenia poza talerz.

–     Myślałaś, że będzie lepiej?

–     Miałam taką nadzieję.

Nie podobał mi się sposób, w jaki na mnie patrzył. Zupełnie jakby chciał dać mi do zrozumienia, że to co mówiłam było złe. Niepotrzebnie zresztą, bo doskonale to wiedziałam. Nie pozwoliłam mu jednak przyznać tego na głos.

–     Nie mam pojęcia, co na najlepszego wyprawiam. To Shuri dzieje się krzywda, a ja mam ochotę zacząć użalać się nad sobą. Shuuhei, co jest ze mną nie tak? Kiedy stałam się tak zapatrzoną w siebie idiotką?

Nie doczekałam się żadnej odpowiedzi z jego strony, ale nie miałam czasu się zastanowić czy to dobry znak, czy nie, bo wróciła Shuri. Momentalnie przywołałam uśmiech na twarz i zauważyłam, że kąciki jej ust drgnęły nieznacznie. Być może znów przesadzam i nie było tak źle jak mi się wydawało?

Po zjedzonym posiłku, zaproponowałam Shuuheiowi, że posprzątam po obiedzie, bo on spieszył się do pracy. Resztę dnia miałam wolną, więc każdą chwilę mogłam poświęcić Shuri. Nie reagowała zbyt entuzjastycznie na moje próby rozweselenia jej, więc postanowiłam nie naciskać. Pozwoliłam jej zaszyć się w swoim pokoju i co jakiś czas zaglądałam tam, upewniając się, że niczego nie potrzebowała. Wieczorem przygotowałam jej gorącą kąpiel, ale wątpiłam, że potrafiła się podczas niej zrelaksować.

Mimo że po zachodzie słońca temperatura znacznie opadła, wieczór był całkiem ciepły i zamierzałam to wykorzystać. Kiedy Weiss przyszedł w odwiedziny, wygrzebałam z szafki w kuchni butelkę sake, którą dostałam dawno temu, prawdopodobnie od Rangiku. Alkohol zawsze najlepiej smakował na zewnątrz. Rozsiedliśmy się na werandzie, tuż przy drzwiach, które zostawiłam do połowy rozsunięte. Wbrew pozorom ten dzień był wyjątkowo męczący i marzyłam tylko o czymś, co pomogłoby mi choć przez chwilę się zrelaksować. Sake wydawało się być moim przyjacielem, który oferował bezinteresowną pomoc w związku z tym.

–     Więc jak się sytuacja przedstawia? – zapytał Lucas.

–     Na chwilę obecną przedstawia się tak, że dosłownie kilka sekund temu, w końcu zasnęła – odparłam, rozlewając trunek do czarek. – A ogólnie, Kurotsuchi uznał, że nie ma sensu trzymać jej w dwunastej dywizji i  postanowił ją wypuścić.

Oparłam się o ścianę, przecierając ręką powieki. Zastanawiałam się jak wiele razy usłyszę podobne pytania i z niechęcią stwierdziłam, że nie miałam ochoty na nie odpowiadać.

–     To pierwsze zdążyłem zauważyć, o drugim wspominałaś jakiś czas temu. Wiesz, że nie o to mi chodzi.

Upiłam nieco alkoholu, zastanawiając się przez chwilę nad tym wszystkim. Nie widziałam powodów, dla których miałabym przed nim coś ukrywać.

–     Shuri się naprawdę stara wrócić do normalnego życia. Może na pierwszy rzut oka na to nie wygląda, ale jednak się stara. Tylko ja jestem tak niecierpliwa, że zapominam o tym i za każdym razem, kiedy widzę jej przestraszoną minę, jestem zła – wyrzuciłam z żalem i jednym łykiem opróżniłam ochoko*. – Tylko nie bardzo wiem na kogo właściwie jestem zła. Przecież nie na nią.

–     Co na to vice kapitan?

Od jakiegoś czasu, kiedy Lucas mówił o Hisagim, używał jego rangi i nie byłam pewna czy mi się tak tylko wydawało, czy rzeczywiście wkładał w to więcej jadu niż zazwyczaj. Starałam się nie zwracać na to uwagi, bo gdybym spytała o powód tego nastawienia, to z pewnością nie otrzymałabym odpowiedzi.

–     Shuuhei sądzi, że powinnam być cierpliwa. – Lucas prychnął i napełnił po raz kolejny moją czarkę. Rzuciłam mu krótkie spojrzenie. – Wiem, że ma rację. On ma przeważnie rację i to mnie czasami wkurza, ale i tak…

Nie dane mi było dokończyć. Okrzyk przerażenia rozdarł ciszę nocną. Upuściłam naczynko z alkoholem, kiedy w ułamku sekundy dotarło do mnie, że to głos Shuri. Zerwałam się z miejsca i pobiegłam do jej pokoju, omal nie potykając się o stolik. Mała wiła się w łóżku, nie przestając krzyczeć, jakby działo się coś naprawdę strasznego. Uklękłam na skraju jej futonu i złapałam ją za ramiona, potrząsając mocno. Błagam, żeby to tylko nie była ta wiedźma, pomyślałam.

–     Shuri, już w porządku, to tylko sen.

Otworzyła oczy i w pierwszej chwili wierzgnęła gwałtownie, uderzając mnie w twarz. W końcu rozejrzała się błędnym wzrokiem dookoła, a za chwilę po jej policzkach popłynęły łzy. Nieprędko zrozumiała, że cokolwiek się jej przyśniło nie działo się naprawdę. Znieruchomiała, wykorzystałam więc okazję, żeby ją przytulić. Całe jej ciało dygotało, kiedy zaszlochała żałośnie.

–     Już dobrze. Nie płacz.

–     Oni nie żyją… – załkała. – Wszyscy… Toshirou… Shuuhei, Lucas… Wszyscy! Ja… ja ich… zabiłam…

Przytuliłam ją mocno, kiedy zaniosła się szlochem. Głaszcząc ją po głowie, szeptałam do ucha słowa pocieszenia. Brutalne wnioski nasunęły mi się same po tym, co właśnie ujrzałam. To z pewnością nie mógł być pierwszy raz, kiedy miała podobny sen. Coś ścisnęło mnie za serce na myśl, że musiała być równie przerażona, kiedy budziła się z tego koszmaru w ponurej izolatce. Całkiem sama.

_________________________________________________

*ochoko – tradycyjna czarka do podawania sake.

Choinka, dlaczego najlepiej człowiekowi pisze się w tak nieludzkim przedziale godzin jak 23:30 – 2:00, zamiast w leniwe, niedzielne popołudnie (zakładając, że nie goni żaden poniedziałkowy termin)? Potem człowiek chodzi jak naćpany, bo się nie wysypia. ;/

No cóż, teraz niestety (bądź całe szczęście) rozdziały będą wstawiane pojedynczo, bo jeszcze trochę a skończą mi się zapasy. Muszę brać się ostro do roboty.

I tak w ogóle… Cieszę się, że pisząc FF, nie zdecydowałam się na pisanie o Ichigo, bo nie ogarnęłabym tego bajzlu, związanego z jego mocami… 

To na tyle na dziś.

Pozdrawiam gorąco!