034. Inwazja

Ayami nie było w gabinecie, kiedy cała mokra i roztrzęsiona rzuciłam teczkę z wynikami rekrutów na jej biurko. Z emocji zamiast wziąć parasol, zabrałam z dojo drewniany miecz. Co za idiotka ze mnie. Shuuheia również nie było w budynku dowództwa, co oznaczało, że musiał pracować w redakcji. Całe szczęście, bo dzięki temu uniknęłam odpowiadania na krępujące pytania. Prędko opuściłam gabinet i pobiegłam do kwater mieszkalnych.

Co ten cholerny Weiss sobie wyobrażał?! Nie miał prawa mówić takich rzeczy! Nie miał prawa wzbudzać we mnie wyrzutów sumienia. To nie ja źle robiłam odtrącając go, to on powinien się opamiętać i za wszystko przeprosić!

Wróciłam do swojego mieszkania, żeby się przebrać i ochłonąć. Miałam jeszcze trochę czasu dla siebie przed powrotem do pracy, więc postanowiłam spędzić go w jeden z najprzyjemniejszych sposobów – w towarzystwie Shuri.

Dziewczynka była zawieszona w obowiązkach Shinigami dopóki nie wyjaśni się sprawa z Piekielnym Kwiatem, czyli na czas nieokreślony. Na początku nie miałam serca zostawiać jej zupełnie samej w domu, ale kiedy uświadomiłam sobie, jak dobry wpływ miał na nią festiwal, wiedziałam, że sobie poradzi. Wsparcie i ciepło, którymi została otoczona tamtego wieczoru wywołało na niej tak pozytywne wrażenie, że dobre samopoczucie nie opuściło jej do dziś. Jej pogodny nastrój znowu stał się zaraźliwy i jak tylko zobaczyłam jak uśmiechnęła się do mnie na powitanie, udało mi się przestać myśleć o Lucasie.

–     Co tak wcześnie? – zapytała, odkładając kolorowankę.

Przez ostatnie dwa tygodnie życie toczyło się w taki sposób, że wydawało mi się, iż ktoś cofnął się w czasie, zmienił bieg wydarzeń i zlikwidował Białą Damę, zanim ta zdążyła zmienić życie Shuri w piekło. Moja przybrana siostra znów była taka jak kiedyś.

–     Shuuheia nie było w gabinecie, więc nie miał mnie kto zagadać. – Puściłam jej oczko i odłożyłam torbę. – Poza tym chciałam jak najszybciej się przebrać w coś suchego, bo zapomniałam wziąć ze sobą parasola. Wszystko się do mnie lepi – jęknęłam rozwiązując obi.

–     Ktoś tu się zakochał – zachichotała Shuri.

–     Niestety masz rację.

Ugryzłam się w język zanim zdążyłam powiedzieć „I wygląda na to, że to Lucas”.

Wysuszona i przebrana wróciłam do Shuri. Zauważyłam przez okno, że przestało padać. Deszczowe chmury powoli ustępowały, dało się nawet zauważyć kilka promyków słońca.

–     Wreszcie się rozpogadza – zwróciłam się do małej. – Może chciałabyś się ze mną przejść?

*

Dotarłyśmy do budynku poczty, który był celem naszej wyprawy. Tą drogą rozchodziła się głównie prywatna korespondencja Shinigami. Dowództwu bardzo zależało na jak najszybszym obiegu spraw służbowych, toteż do ich dostarczania angażowano przede wszystkim oficerów. Biorąc pod uwagę to, że Shinigami lubili ułatwiać sobie życie, wszystkie dywizje zaopatrzone były w regał, w którym każdy dywizjonista posiadał swoją własną półkę na listy i był to bardzo dobry sposób na zaoszczędzenie jakże cennego czasu. Odebrałam sporą stertę kopert, zabezpieczonych sznureczkiem przed rozleceniem się i już miałam zamiar opuścić pocztę, kiedy zatrzymała mnie Shuri.

–     Zaczekaj, Nee-chan. Tu jest list zaadresowany do Toshirou – oznajmiła, wskazując na kopertę na szczycie stosu.

–     Faktycznie, tylko skąd on się tu wziął? – Położyłam stosik na parapecie i, starając się nie uszkodzić, wyciągnęłam korespondencję dla kapitana Hitsugayi. – Zaraz go odniosę.

–     Nie trzeba – powiedziała Shuri, odbierając ode mnie list. – Mogę mu zanieść. Rangiku-san i tak zapraszała mnie tam, bo podobno zamówili dziś arbuzy.

–     Arbuzy, tak? – powtórzyłam, poprawiając sznureczek. – A jak myślisz, mogłabym się przyłączyć?

–     Może. – Shuri wzruszyła ramionami. Uwielbiałam to jej naturalne zachowanie. Ciepłe spojrzenie i lekki uśmiech na piegowatej buzi, który zawsze pomagał się uspokoić.

Odwzajemniłam uśmiech i ruszyłam w kierunku drzwi.

–     Żartowałam. Mam dziś dużo pracy, więc i tak nie miałabym czasu, ale jeśli chcesz, to idź. – Odwróciłam się do niej w drzwiach. – Tylko pozdrów wszystkich ode mnie.

Shuri wyszczerzyła zęby, a oczy jej rozbłysły.

Na teren dziewiątej dywizji wróciłam już sama. Wraz z końcem ulewy ulice zaroiły się od Shinigami, załatwiających swoje sprawy. Byłam właśnie na dziedzińcu, kiedy moim ciałem targnął przerażający dreszcz, towarzyszący strumieniowi wstrętnej energii duchowej, należącej bez wątpienia do całej grupy Arrancarów. Upuściłam listy, wpatrując się w przestrzeń, jakby w poszukiwaniu źródła tej anomalii, a dosłownie sekundę później rozległ się dźwięk alarmu.

Shinigami zaczęli wysypywać się z kwater, większość rozglądała się nerwowo, ci wyżsi stopniem wykrzykiwali polecenia. Nigdzie nie widziałam Shuuheia.

–     Trzeci oficerze Kawasumi, jakie są rozkazy? – usłyszałam głos za plecami.

Odwracając się w stronę czwartego oficera, który zadał to pytanie, dostrzegłam niespodziewany ruch przy drzwiach redakcji Seireitei News. To był Lucas. Spieszył się i wyraźnie nie zamierzał przyłączyć się do pozostałych dywizjonistów. Nasze spojrzenia skrzyżowały się na chwilę, zbyt krótką, żebym mogła wyczytać coś z jego twarzy, a potem tak po prostu zniknął. Użył Sonido i rozpłynął się w powietrzu.

–     Trzeci oficerze?

Popatrzyłam na mężczyznę stojącego przede mną i dopiero wtedy oprzytomniałam. Skoro nigdzie nie było ani kapitana, ani vice kapitana, to ja musiałam wydać rozkazy.

–     Ach, tak… Patrol pierwszy! Zajmiecie się południowym rejonem! Drugi, wy pójdziecie na południowy wschód! Trzeci, zostajecie tutaj, strzeżcie głównej bramy! Czwarty patrol zajmie się wschodnim rejonem! Wszyscy macie czekać na dalsze rozkazy kapitana. Ruszać!

Korzystając z zamieszania, które wybuchło, przedostałam się do redakcji. Nie wiedzieć czemu, miałam przeczucie, że spotkam tam Hisagiego. Co gorsza, z każdą chwilą rosły we mnie podejrzenia, że Weiss mógł mieć coś wspólnego z tym stanem rzeczy.

Drzwi do redakcji były otwarte. Zatrzymałam się w progu, zdziwiona widokiem, który tam zastałam. Shuuhei zbierał się właśnie z podłogi, trzymając się za brzuch. Podeszłam do niego prędko.

–     Co się stało? – zapytałam, pozwalając mu oprzeć się na moim ramieniu. Zauważyłam na jego twarzy świeży ślad po uderzeniu.

–     Nie wiem o co tutaj chodzi, ale nie podoba mi się zachowanie tego Arrancara – oznajmił, masując sobie szczękę.

–     Co masz na myśli?

–     Wygląda na to, że bardzo chciał się dostać do źródła reiatsu intruzów. Próbowałem go zatrzymać, ale zaatakował mnie. Nie zdążyłem się nawet obronić. On coś kombinuje, Makoto.

–     Bzdura – powiedziałam dziwnie wysokim głosem. Lucas nie mógł mieć nic wspólnego z tym nagłym przybyciem Arrancarów.

–     Już pewnie zdążyłaś się domyślić, kim są intruzi. Nie uważasz, że to dziwne? Jak tylko rozległ się alarm, on tak zwyczajnie wyparował.

–     Na pewno miał inny powód – powiedziałam, próbując przekonać samą siebie.  Wyglądało na to, że Shuuhei wyczuł niepewność w moim głosie, bo posłał mi wyjątkowo sceptyczne spojrzenie. – Musimy go po prostu jak najszybciej znaleźć, bo jeśli będziemy tutaj tylko gdybać to nigdy nie dowiemy się o co chodzi.

Ledwo skończyłam mówić, a w pomieszczeniu rozległ się głośny huk, towarzyszący wybuchowi, wraz z którym do pomieszczenia wpadł Shinigami. Runął bezwładny na ziemię, jak szmaciana lalka. Nie musiałam się długo przyglądać, żeby zorientować się, że to rekrut z dziewiątej dywizji, Ito Minoru. Twarz miał zbryzganą krwią, a od jego ramienia aż do pasa ciągnęła się głęboka rana cięta. Nie zastanawiając się długo, podeszłam do niego, kucnęłam i sprawdziłam puls. Nieprzyjemny dreszcz przebiegł mi po plecach, kiedy nie poczułam choćby najmniejszego ruchu pod palcami.

–     On nie żyje – wyjąkałam, patrząc przestraszona na Shuuheia.

–     Oczywiście, że nie żyje – usłyszałam nieznajomy głos dobiegający ze strony dziury w ścianie. – Zabicie takiej płotki to nie jest nawet rozgrzewka.

Shuuhei momentalnie dobył miecza. Wstałam i jak najprędzej poszłam w jego ślady, gdy do środka wszedł wysoki na jakieś dwa metry, szczupły mężczyzna, którego ciemnozielone włosy związane były w krótki kucyk. Maska na jego twarzy mogła świadczyć tylko i wyłącznie o tym, że był Arrancarem. Przyglądał się nam z wyższością, a jego usta wykrzywiał grymas, który najwyraźniej miał być szyderczym uśmiechem.

–     To co? Które z was chce być moją rozgrzewką?

Zacisnęłam palce mocniej na rękojeści Zabójcy Dusz, przygotowując się do niespodziewanego ataku z jego strony. Ten jednak nie ruszył się choćby o centymetr w żadnym kierunku, jakby liczył na to, że usłyszy odpowiedź na swoje pytanie.

–     Idź do Shuri – usłyszałam za plecami głos Hisagiego. – Weissa możemy znaleźć później, a ona nie powinna być sama w tej chwili. Kupię  ci trochę czasu, a ty uciekaj.

Zawahałam się, jednak skinęłam głową. Miał rację, Shuri nie poradzi sobie bez Zanpakutou, a Hisagi był w końcu nie byle jakim vice kapitanem. Przygotowałam się do odwrotu, kiedy przeciwnik natarł na mnie. Zaskoczona, zablokowałam z ledwością jego atak.

–     Nie dość, że nie otrzymałem odpowiedzi na pytanie, to teraz jeszcze chcecie uciekać? Naprawdę myślicie, że choć jedno z was wyjdzie stąd żywe?

Chciałam go odepchnąć, ale był stanowczo za silny. Kolana uginały mi się pod naporem jego miecza. Wiedziałam, że długo tak nie wytrzymam

–     Hadou no sanjuuichi Shukkahou!

Czerwona kula energii, która wystrzeliła z dłoni Shuuheia, trafiła Arrancara w plecy, dekoncentrując go na chwilę. Skorzystałam z okazji i mogłam bez przeszkód ominąć wroga.

–     Myślę, że jedno z nas właśnie wyszło stąd żywe – rzekł Shuuhei i to były ostatnie słowa, które udało mi się usłyszeć. Nie zdążyłam mu nawet powiedzieć, żeby na siebie uważał.

Wybiegłam z redakcji i kiedy znalazłam się w wystarczająco cichym miejscu, zatrzymałam się. Zamknęłam oczy, starając się znaleźć tę jedną energię duchową pośród skupiska podwyższonych, skupionych na obronie Seireitei. W końcu się udało. Była w okolicy dziesiątej dywizji, razem z kapitanem Hitsugayą, więc powinna być bezpieczna. Tak czy inaczej, musiałam w jak najkrótszym czasie dostać się do nich.

Puściłam się biegiem przed siebie. W oddali rozległ się dźwięk wybuchu. Najwyraźniej Shuuhei nie był jedyną osobą, która toczyła swój pojedynek po tej stronie Seireitei.

Pomyślałam o Lucasie. Nie wierzyłam, że mógł mieć cokolwiek wspólnego z atakiem Arrancarów. Przecież nie miał żadnego kontaktu z Hueco Mundo odkąd się tutaj znalazł. Chyba, że… Nie, to niemożliwe! Nie okłamał mnie, nie mógł aż tak dobrze udawać. Wierzyłam, a raczej starałam się w to wierzyć. Bo jak po tym wszystkim co zaszło w czasie całej naszej znajomości miał okazać się zdrajcą? Wątpliwości narastały z każdym krokiem i pragnęłam z całej siły, żeby okazały się bezpodstawne.

Dotarłam na teren dziesiątej dywizji, która wydała mi się dziwnie cicha w porównaniu z uliczkami, które mijałam po drodze tutaj. Momentalnie zatrzymałam się, kiedy poczułam znajome reiatsu, które zdecydowanie nie należało do Shinigami. Nie było stłumione, chociaż powinno. Wręcz przeciwnie. Właściciel bez wątpienia nie starał się pozostać niezauważonym. Nieprzyjemny dreszcz przeszedł mi po plecach. Nie chciałam uwierzyć, że moje wątpliwości były słuszne. Przecież to było reiatsu Lucasa.

Użyłam Shunpo, czując wzbierający we mnie gniew. Byłam wściekła na niego i przede wszystkim na siebie. Jak mogłam być aż tak głupia, że dałam się oszukać w ten sposób? Jak mogłam mu zaufać z taką łatwością?

Zauważyłam kapitana Hitsugayę, dzierżącego miecz, a tuż za nim Shuri, wyciągającą przed siebie ręce, jakby w gotowości do rzucenia zaklęcia Magii Demonów. Dobyłam miecza i wybiegłam zza zakrętu. Chciałam natrzeć na Lucasa jak najszybciej, żeby nie dać mu szansy na kontratak, jednak ku mojemu zdziwieniu, to nie on zablokował ostrze mojego Zanpakutou.

______________________________________________

Publikuję zanim się rozmyślę.
Rozdział miał być dużo wcześniej, ale ostatnio miałam trochę spraw na głowie, że trudno było się skupić na Kwiatku.
Dorosłe życie jest do dupy. Nie polecam.