030. Yukata

Okolica, w której się znalazła była naprawdę obskurna. Wykonane z przegniłego drewna chatki wyglądały wyjątkowo niestabilnie, a brak okiennic czy powyrywane z zawiasów drzwi potęgowały wrażenie, iż nie stanowiły bezpiecznego schronienia. Minęła właśnie stertę desek, spod której wystawała zakrwawiona ręka, co tylko utwierdziło ją w przekonaniu, że lepiej wynosić się stąd jak najszybciej. Dookoła nie było zbyt wiele dusz, a jeśli już się jakieś pojawiały, to łypały na nią nieprzyjaźnie. Długi płaszcz z kapturem, który miała na sobie, nie wzbudzał zaufania i wyraźnie wskazywał, że była tu obca. Jednak była pewna, że czarna suknia i buty z cholewą sięgającą kolan, które ukrywała pod nim przykuwałyby uwagę w znacznie większym stopniu.

Ruszyła przed siebie wydeptaną w trawie ścieżką, mijając grupę mężczyzn, którzy nie spuszczali z niej wzroku. Nie obdarzyła ich choćby przelotnym spojrzeniem. Musiała jak najszybciej dostać się do źródła reiatsu, które udało jej się poczuć po tylu latach bezustannego czekania. Tym razem pojawiło się wyjątkowo późno, ale i tak musiała dostać się do niego, nim trafi w niepowołane ręce.

Zatrzymała się raptownie, kiedy czyjś cień wyrósł przed nią niespodziewanie. Zadarła lekko głowę, żeby zobaczyć kto zastąpił jej drogę, a z pod brązowej grzywki błysnęła czerwona tęczówka. Wysoki na niespełna dwa metry, barczysty mężczyzna ze śladową ilością włosów na głowie stał przed nią z założonymi na piersi rękoma, przeżuwając źdźbło trawy.

–     Dokąd to się wybierasz, dziwadło?

Zauważyła, że miał przy sobie miecz. Westchnęła zrezygnowana, tak bardzo chciała uniknąć walki.

–     Dobrze wiesz, że to nie twój interes, więc po prostu zejdź mi z drogi – mruknęła. Spróbowała go wyminąć, jednak znów zastąpił jej drogę.

–     Myślisz, że dam ci odejść? Co, dziwadło?

Nie odezwała się, tylko po raz kolejny zrobiła krok do przodu, wtedy też napastnik sięgnął po katanę z zamiarem zadania ciosu. Udało jej się w porę zareagować i dobyć miecza, który do tej pory pozostał niewidoczny dla innych, schowany pod płaszczem. Bez większego wysiłku zatrzymała opadające ostrze.

–     Naprawdę nie mam czasu na zabawę.

Odepchnęła broń przeciwnika i zanim mógł zareagować w jakikolwiek sposób,  ostrze jej miecza przeszyło jego gardło. Wyszarpnęła zdecydowanym ruchem katanę z ciała, które padło na ziemię, drżąc w konwulsjach i ruszyła przed siebie. Kątem oka dostrzegła wycofujące się sylwetki innych dusz. Miała nadzieję, że już teraz nic nie stanie jej na przeszkodzie w poszukiwaniu Piekielnego Kwiatu.

*

Shuri powoli oswajała się z życiem poza murami dwunastej dywizji. Przy czym powoli to słowo klucz. Wciąż większość czasu spędzała w swoim pokoju, a wychodziła tylko, kiedy uznawała za konieczne. Za to znacznie łatwiej podejmowała rozmowy, choć i tak mówiła niewiele. Ucieszyłam się, kiedy wrócił jej apetyt na czekoladowe ciastka, dlatego korzystałam z każdej nadarzającej się okazji i kupowałam dla niej całą paczkę tych smakołyków. Niestety koszmary nękały ją w dalszym ciągu i nie jedną noc spędziłam, czuwając przy niej po długim czasie przekonywania, że to co ją tak przestraszyło było tylko zwykłym koszmarem i nie działo się naprawdę.

Najważniejszą rzeczą, która uległa zmianie, było moje nastawienie. Kiedy po raz pierwszy obudziła się z krzykiem, poczułam silny przypływ determinacji. Przestałam się dąsać i wyjątkowo optymistycznie podeszłam do zbliżającego się wydarzenia, z którym wiązałam pewien plan. 

Dziś miał się odbyć pokaz sztucznych ogni, który oficjalnie rozpoczynał letni festiwal, mający trwać trzy dni. Było to największe wydarzenie kulturalne w Społeczności Dusz, wypełnione przeróżnymi atrakcjami, więc w obliczu sytuacji, z którą Shuri miała do czynienia, nie mogło nas tam zabraknąć. Wiązałam spore nadzieje z nim oraz z prezentem zapakowanym starannie w kartonowym pudełku. Byłam tak podekscytowana, że ledwo powstrzymałam się przed wbiegnięciem do domu.

Rozsunęłam z rozmachem drzwi od pokoju małej i spostrzegłam, że Shuuhei zamarł w bezruchu, sięgając po jedna z kart, leżących pomiędzy nim a Shuri. Spojrzał na mnie ze zniecierpliwieniem i powrócił do gry. Kiedy mała powiedziała mi, że Hisagi nauczył ją grać w pokera miałam ochotę rozszarpać go za pozbawienie niewinności dziewczynki, która do tamtego momentu nie miała pojęcia czym jest hazard. Shuri oczywiście była zachwycona nabytą umiejętnością, a ja przymknęłam na to oko, kiedy po raz wtóry ograła Shuuheia. Sam się o to prosiłeś – powiedziałam mu wtedy, nie mogąc powstrzymać się od śmiechu. Dziś natomiast byłam mu wdzięczna za to, że starał się ją czymś zająć pod moją nieobecność. Shuri zdecydowanie zbyt dużo czasu spędziła zupełnie sama, dlatego za każdym razem, kiedy gdzieś wychodziłam, upewniałam się, że będzie miała towarzystwo.

–     Ty szyłaś tę yukatę, że tak długo cię nie było? – zapytał poirytowany Hisagi.

Wywróciłam teatralnie oczami. Mężczyźni byli prawdziwymi ignorantami, jeśli chodziło o zakupy. Tego nauczyła mnie Rangiku i wreszcie miałam okazję przekonać się na własnej skórze, że miała rację.

–     Tam było tyle pięknych wzorów, że nie szło wzroku oderwać, więc nie powinno cię to dziwić – odparłam takim tonem, jakbym tłumaczyła właśnie dziecku, do czego służą słodycze.

Shuuhei westchnął i pokręcił głową.

–     Wiesz, może to byłby dobry argument, gdybyś nie szła tam tylko po to, żeby ją odebrać – powiedział dobitnie i przyglądając się krytycznie swoim kartom. – Podbijam stawkę, co ty na to, Shuri?

Ale ona nie zwróciła uwagi na to co powiedział Shuuhei, tylko wbijała wzrok w trzymane przeze mnie pudełko.

–     Kupiłaś yukatę? – zapytała, szczerze zaciekawiona.

–     Tak, kupiłam – odparłam, kładąc pakunek przed nią na podłodze. Złapałam za brzegi przykrycia, niewiele brakowało, a ręce zaczęłyby mi drżeć. – I jest to yukata dla ciebie.

Otworzyłam pudło i odkryłam cienki papier, okrywający żółty materiał, ozdobiony białymi kwiatami lilii, obszytymi srebrną nitką. Shuri wpatrywała się we wzory z nieukrywanym zachwytem, a oczy jej błyszczały. Wyjęłam strój, żeby mogła lepiej mu się przyjrzeć.

–     Chcesz przymierzyć? – zapytałam. Nie miałam zamiaru pytać, czy jej się podobał, bo odpowiedź była oczywista.

Mała zawahała się, ale pokiwała niepewnie głową. Nie mogłam powstrzymać się od uśmiechu na ten widok.

Wygoniłam Shuuheia z pokoju i zabrałam się za pomaganie Shuri we włożeniu yukaty. W zachowaniu małej wciąż brakowało tej dawnej pewności siebie i zdecydowania, ale mimo to każdy zauważyłby poprawę. Wiedziałam, że początek festiwalu i jej nowy strój pomogą w drobnym stopniu polepszyć jej nastrój. Poza tym, umówiłam się z kimś, kto z pewnością mi w tym pomoże. Upewniłam się, że dobrze związałam jej szerokie, purpurowe obi i poprosiłam ją, by odwróciła się przodem do mnie, żebym mogła ją dokładnie obejrzeć. Wpatrywała się we mnie tak samo niepewnie, jak na początku. Uśmiechnęłam się do niej szeroko i potargałam jej grzywkę.

–     Chodź, pokażesz się Shuuheiowi.

Chwyciłam jej drobną dłoń i rozsunęłam drzwi.

Wrócisz, prawda? Pozbędziemy się tego potwora, a ty znowu staniesz się sobą. Mój Promyku Słońca.

*

–     Nie rozumiem! – oburzyła się Linell. – Co to znaczy, że przełożył to na inny termin?!

–     To znaczy, że przełożył to na inny termin – odparł nieco poirytowany Duarte, zakładając ramiona na oparcie białej kanapy, na której siedział. – Cierpliwości, Aizen-sama wie co robi.

Linell rzuciła mężczyźnie gniewne spojrzenie, jakby chciała oznajmić, że szczerze w to wątpiła. Nie zrobiła tego, bo szybko przypomniała sobie o powszechnym przekonaniu, panującym w Las Noches, że Aizen-sama zawsze ma rację. Nie mogąc w żaden sposób odciąć się czarnookiemu, prychnęła pod nosem i zaczęła krążyć po pokoju, niczym rozjuszona lwica.

Nie podobało jej się to. Pierwszą rzeczą o jakiej pomyślała, po usłyszeniu tej wiadomości, było to, iż Aizen-sama chciał jej zrobić na złość. Dopiero po kilku sekundach doszło do niej, że były kapitan Gotei 13 ma w nosie zwykłego, szeregowego Arrancara jakim była. To, że miała tam wyruszyć zawdzięczała jedynie Duarte.

A to wszystko po to, by dać mu nauczkę.

–     Już niedługo – zapewnił ją Duarte, jakby od niechcenia. Wstał z kanapy i podszedł do Linell. – Zniszczysz go, a potem wszystko wróci do normy.

Chciała zaprzeczyć, ale stwierdziła, że toczenie z nim dalszej rozmowy nie ma sensu. Wiedziała, że już nic nie będzie takie, jak dawniej. Nie po tym, jak Lucas ją opuścił. Nie po tym, jak zdradził. Nie po tym, jak skazał ją na samotność.

Zmieniła się i to bardzo. Potrafiła to zauważyć, jednak jeśli ktoś poprosiłby ją o zdefiniowanie tego, co się w niej zmieniło, nie potrafiłaby odpowiedzieć. Nie była już tą samą Linell Weiss, która reagowała z entuzjazmem na widok brata. Już na nic nie reagowała z entuzjazmem. Jedyne, co było w niej ludzkie zostało jej odebrane.

*

Usłyszał stłumione „proszę”, po czym rozsunął drzwi do mieszkania Kawasumi. W powietrzu unosił się intensywny zapach perfum, prawdopodobnie zostały one przed chwilą użyte. Drzwi do pokoju Makoto były lekko rozsunięte, a zza nich dało się słyszeć strzępki rozmów. Podszedł bliżej i zajrzał do środka.

Makoto kończyła właśnie upinać długie, jasne włosy Shuri w dwa koki z prawej i lewej strony głowy. Dziewczynka ubrana była w żółtą yukatę, która była zapewne prezentem dla niej, o którym tak zawzięcie opowiadała mu wcześniej starsza Kawasumi. Ona sama ubrana była w fioletową yukatę, ozdobioną białymi wzorami. Pierwszy raz widział ją w takim kobiecym wydaniu i musiał przyznać, że wyglądała naprawdę ładnie.

–     O, Lucas, jesteś już – zauważyła, wpinając ostatnią spinkę we włosy Shuri. Jak się domyślił miała służyć do tego, by fryzura dziewczynki pozostała stabilna.

–     Nie miałem nic lepszego do roboty, więc przyszedłem. – Wzruszył ramionami. – A ty już gotowa?

–     Prawie. Muszę się tylko uczesać.

Przyjrzał się uważniej Shuri. Wyglądała nieco lepiej, niż dwa dni temu, gdy widział ją po raz ostatni. Zupełnie, jakby zaczęła dochodzić do siebie po jakiejś chorobie. Ta niewielka poprawa stanu małej sprawiła, że Makoto tryskała dobrym humorem. Dawno nie widział jej aż tak rozradowanej.

–     To ja zaczekam na was na zewnątrz – oznajmił, po czym opuścił mieszkanie Shinigami.

Niebo powoli zaczynało się złocić. Słońce obniżyło nieco swoje położenie, co oznaczało, że już niedługo będzie zmierzać ku granicy horyzontu. Lubił widok zachodzącego słońca, jednak jeszcze bardziej lubił obserwować, jak wschodziło. Jak pozwalało wymykać się pierwszym promieniom, które nieśmiało muskały powierzchnię ziemi, by po jakimś czasie dumnie wznieść się ponad najwyższymi szczytami. Tylko tutaj, w Społeczności Dusz, mógł obserwować to zjawisko. W Soul Society nawet noce różniły się od tych w Hueco Mundo. Były jaśniejsze, za sprawą gwiazd, których nie można było się dopatrzeć pośród czerni wiecznej nocy Hueco Mundo. Początkowo nocny płacz cykad, czy pohukiwanie sów nie pozwalały mu zasnąć. Te dźwięki zdawały się być zbyt głośne, w porównaniu z nieziemską ciszą panującą w świecie Pustych. Minęło wiele czasu zanim się do tego przyzwyczaił, a całkiem niedawno doszedł do wniosku, że dzięki nim czuje się bezpieczniej i nie potrafiłby spać bez tego nocnego koncertu.

Drzwi mieszkania Kawasumi rozsunęły się i ze środka wyszła młodsza z sióstr, a tuż za nią Makoto.

–     Możemy już iść – oznajmiła.

Ile czasu już właściwie minęło, od kiedy tu trafił? Nie wiedział. Już dawno przestał liczyć dni, tygodnie i miesiące. Nie musiał.

Wiedział, że w końcu poczuł, co to znaczy żyć.

_________________________________________________

Po pierwsze, betę rozdziału zawdzięczam Kurotenshi, której ślicznie za to dziękuję.

Po drugie, już zaczęłam się jarać, że moje urodziny przypadają w tym roku w środę i zostanę uraczona skanlacjami nowego rozdziału Bleacha, a tu się okazuje, że mistrz trollingu robi sobie w tym czasie urlop… -.-

I w końcu po trzecie, tradycyjnie przepraszam, że zjawiam się tu tak późno.