032. Szczęście

Wieczór miała zakończyć impreza u Rangiku, która zdążyła się już dawno zmienić w jedną z festiwalowych tradycji. Można było także powiedzieć, że było to jedyne legalnie organizowane przez Matsumoto przyjęcie, gdyż było akceptowane przez kapitana Hitsugayę, który niejednokrotnie brał w nim udział. Oczywiście, w przeciwieństwie do większości gości, trzymał się z daleka od sake, na które był stanowczo zbyt młody. Mimo to nie można było powiedzieć, że źle się bawił, chociaż na pierwszy rzut oka nie dawał po sobie tego poznać. Dziś towarzyszyła mu Shuri, która nie odstępowała go na krok, odkąd spotkali się w Rukongai. Od tamtego momentu uśmiech nie schodził jej z twarzy, co tylko potęgowało we mnie uczucie ekscytacji i eliminowało wszelkie obawy. Piekielny Kwiat stała się nagle zupełnie nieważna.

Kręciło mi się w głowie od alkoholu, a panująca w pomieszczeniu temperatura nie pomagała, więc musiałam się koniecznie przewietrzyć. Wyszłam na werandę przed budynkiem głównym dziesiątej dywizji, zaciągając się chłodnym, nocnym powietrzem. Dookoła było tak spokojnie, jakby cały hałas dzisiejszego festiwalu pozostał wewnątrz. Ciszę nocną przerywał tylko stukot bambusowej fontanny, która uderzając o gładki kamień, wylewała wodę do niewielkiej sadzawki. Gdzieś w oddali, albo nawet całkiem niedaleko, dało się słyszeć cykadę.

Nie czułam się tak zmęczona jak powinnam, a to zapewne było zasługą euforii, która nie pozwalała mi myśleć o śnie. Usiadłam na skraju werandy, obserwując zabłąkanego świetlika. Mimowolnie uśmiechnęłam się, starając się utrwalić w pamięci każdy szczegół z tego, co wydarzyło się nad rzeką. Miałam wrażenie, że całe życie czekałam na ten szczególny wieczór, jeszcze nigdy nie przeżyłam aż tylu wspaniałych chwil. Jeżeli śniłam, to nie chciałam się budzić. Nigdy.

Usłyszałam kroki dobiegające zza moich pleców, a kiedy spojrzałam w tamtym kierunku, dostrzegłam Lucasa. Posłałam uśmiech w jego stronę, kiedy zbliżył się i usiadł tuż obok. Alkohol, krążący we krwi całkowicie zbagatelizował fakt, że znajdował się niebezpiecznie blisko.

–     W Las Noches nie macie takich atrakcji, co? – zapytałam, nie myśląc zupełnie o bawiących się niedaleko Shinigami.

–     Cicho, nie tutaj – syknął Lucas, zerkając nerwowo za siebie.

–     Daj spokój, nikt nas teraz nie słyszy. – Szturchnęłam go w ramie, chichocząc. Sekundę później, jakby na potwierdzenie moich słów, dobiegła nas głośna salwa śmiechu. – Widzisz?

–     Jesteś totalnie pijana.

–     Tylko troszeczkę.

Zmrużyłam oczy i w ramach zademonstrowania mu jak niewiele alkoholu wypiłam, zbliżyłam do siebie kciuk i palec wskazujący jednej dłoni tak blisko, że prawie się stykały. Nie posłał mi spojrzenia pełnego dezaprobaty, a byłam pewna, że to idealna okazja na taką reakcję. Puściłam mu oko, po czym ponownie spojrzałam przed siebie. Nie zwróciłam uwagi, kiedy Lucas przysunął się jeszcze bliżej. Mogłam poczuć dotyk jego chłodnej dłoni na swojej skórze. Przez myśl przeszło mi, że Shuuheiowi by się to nie spodobało, ale nie zwróciłam Weissowi uwagi.

–     Masz rację – odezwał się. – W Las Noches nie ma takich atrakcji, bo w tam nie ma czego świętować. No… Może, gdyby pojawiła się tam pewna osoba, powód nie byłby potrzebny.

Zachichotałam.

–     Kogoś konkretnego masz na myśli? – Lucas zawahał się przez chwilę, jednak skinął głową. – Więc czyżby moje przypuszczenia, że podoba ci się Rangiku-san są trafne?

Uśmiechnął się. Zdziwiłam się, kiedy chwycił moją dłoń, ale nie wyrwałam jej z jego uścisku.

–     Rangiku jest rzeczywiście piękną kobietą, ale to nie ją miałem na myśli.

Uniosłam brwi ze zdumienia. Nie sądziłam, że w Społeczności Dusz była inna Strażniczka Śmierci, która wpadła mu w oko. Już miałam zamiar mu to oznajmić, kiedy dostrzegłam sposób w jaki na mnie patrzył. Uśmiech spełzł mi z twarzy, kiedy uświadomiłam sobie, że w jego oczach widziałam tę samą mieszankę uczuć, co tamtego dnia po treningu.

–     Niestety ty już dawno wybrałaś jego i nie mogę cię za to winić.

Tym razem sens jego słów dotarł do mnie na czas i wcale mi się nie spodobał. Wróciła mi jasność myślenia, tak jakbym przez kilka sekund zdążyła kompletnie wytrzeźwieć.

–     Nee-chan…

Usłyszałam za plecami cichy jęk Shuri. Lucas puścił moją dłoń, a ja nie czekając na nic odwróciłam się do siostry, wdzięczna losowi, że to ona, nie Shuuhei. Bo jeśli to byłby on, to wyciągnąłby błędne wnioski. To zaś doprowadziłoby do kłótni, a nie mogliśmy się dziś kłócić, bo ten dzień miał pozostać idealny!

–     Coś się stało? – zapytałam, wstając z miejsca.

–     Chce mi się spać. Mogę już iść do domu?

Uśmiechnęłam się do niej, opierając się pokusie wyściskania jej za idealne wyczucie czasu.

–     Głuptasie, przecież nie puszczę cię samej. Zaczekaj, znajdę tylko Shuuheia i powiem mu, że my wracamy.

Wydawało mi się, że aż za bardzo zaakcentowałam słowo „my”, ale ani Lucas, ani Shuri nie zwrócili na to uwagi. Weszłam do kwatery głównej. Miałam ogromną ochotę podziękować Shuri za to, że chciała wracać, bo dała mi świetną wymówkę, dzięki której mogłam oddalić się od Lucasa. Byłam na siebie zła. Jak mogłam wcześniej nie zrozumieć co kryło się za tymi spojrzeniami i jego dążeniem do bliskości? Przecież to się zaczęło tak dawno.

Weszłam do pokoju, w którym bawili się goście vice kapitan dziesiątej dywizji, rozproszeni po całym pomieszczeniu. Shuri, która weszła tu razem ze mną, podreptała pożegnać się z Toshirou, który raczył się arbuzem razem z Momo. Shuuheia znalazłam przy stole, przy którym on, Rangiku, Renji, Ichigo, Rukia i Izuru grali w karty, popijając sake. Vice kapitan trzeciej dywizji wyraźnie odpływał, ale Abarai zdawał się tego nie zauważać, kiedy napełniał mu czarkę. Kuchiki pouczała Zastępczego, który wyraźnie oburzony próbował wejść jej w słowo, a Matsumoto, korzystając z okazji, zaglądała Kurosakiemu w karty. Zaszłam Hisagiego od tyłu i położyłam ręce na jego ramionach. Wzdrygnął się, omal nie wylewając zawartości swojej czarki, czym wzbudził wybuch śmiechu wśród pozostałych. Kira zaś czknął głośno.

–     Makoto, do licha, mało brakowało, a rozlałbym sake – powiedział z pretensją, kiedy kucnęłam przy stole. Rzuciłam mu wymowne spojrzenie.

–     Wyszłoby ci to na dobre.

–     Skoro już tu jesteś, to napij się z nami – zaproponował Renji, biorąc do ręki butelkę z trunkiem.

–     Chętnie, ale może innym razem – odparłam i odwróciłam dnem do góry ostatnią pustą czarkę, zanim zdążył ją napełnić. – Przyszłam się pożegnać, ja i Shuri będziemy się zbierać.

–     Och, już wracacie? – jęknęła zawiedziona Rangiku, odpychając Izuru, który domagał się dolewki od Abaraia, siedzącego po drugiej stronie blondynki.

–     Zrobiło się dość późno. Shuri chce się spać, a przecież nie puszczę jej samej do domu.

–     W takim razie może się położyć w gabinecie kapitana. Jestem pewna, że nie będzie miał nic przeciwko.

–     To bardzo miło z twojej strony, Rangiku-san, ale tym razem muszę odmówić. I proszę cię, nie patrz tak na mnie.

Shuuhei opróżnił swoją czarkę jednym łykiem i wstał z miejsca.

–     W takim razie wracam z wami – oznajmił.

–     Jasne, niech mi wszyscy goście pouciekają – prychnęła niezadowolona Matsumoto. – Ale Lucas zostaje?

Zauważyłam, jak rzuciła zainteresowane spojrzenie w stronę drzwi. Byłam pewna, że pojawił się w nich Arrancar, więc postanowiłam nie podążać za jej wzrokiem.

–     Sądzę, że tak.

Vice kapitan wyraźnie się rozchmurzyła i pomachała w kierunku osoby stojącej przy drzwiach. Faktycznie tą osobą był Lucas, bo chwilę później znalazł się tuż przy nas. Czułam na sobie jego wzrok i wcale mi się to nie podobało.

Pospieszyłam Shuuheia, który wcale nie palił się do opuszczenia przyjęcia, mimo że chciał wrócić z nami. Pożegnaliśmy się ze wszystkimi. Shuri rozmawiała jeszcze z Toshirou i Momo, więc skorzystałam z okazji i poprosiłam Shuuheia, żeby ze mną wyszedł. Zaprowadziłam go w bardziej ustronne miejsce, o nic nie pytał, tylko przyglądał mi się nieco zaciekawiony. W końcu, upewniwszy się, że jesteśmy zupełnie sami, wspięłam się na palce, złapałam go obiema dłońmi za kark i wpiłam się w jego usta tak jakby od tego zależało moje istnienie. Poczułam jego ręce na swoich biodrach, kiedy po chwili zaczął odwzajemniać pocałunek. Wykorzystałam go, żeby wyrzucić z głowy Lucasa i bałam się, że będę mieć z tego względu wyrzuty sumienia. Nic takiego nie poczułam. Byłam we właściwym miejscu, z właściwym mężczyzną i nie miałam powodów, by czuć się z tym źle. Upewniłam się, że Weiss był dla mnie obojętny, że pozostanie tylko i wyłącznie moim przyjacielem.

–     Makoto, Shuuhei? Gdzie jesteście?

Oderwaliśmy się od siebie na dźwięk głosu Shuri. Hisagi wyglądał na trochę oszołomionego i jednocześnie zadowolonego z tego, co się przed chwilą stało.

–     Nie mam pojęcia co w ciebie wstąpiło, ale nocujesz dziś u mnie i tam to dokończymy – oświadczył. Uśmiechnęłam się, oblizując wargi. – Już idziemy Shuri!

*

Shuuhei opadł na futon tuż obok mnie. Przez chwilę leżeliśmy w milczeniu, a jedynym dźwiękiem, przerywającym ciszę, były nasze przyspieszone oddechy. Podczas gdy my świętowaliśmy niewątpliwy sukces festiwalu w jego sypialni, Shuri spała w jednym z wolnych pokoi. Nie nękały jej już żadne koszmary i wreszcie mogła w spokoju odpoczywać, bez żadnych obaw.

Tak na dobrą sprawę niewiele się zmieniło między mną a Shuuheiem od kiedy oficjalnie stwierdziliśmy, że jesteśmy parą. Znaliśmy się już tak długo, że zdziwiłabym się, jeśli nastąpiłaby jakaś większa zmiana. Okazywanie czułości było jedynie miłym dodatkiem i chociaż ani z moich, ani z jego ust nie padło wyznanie miłości, to byliśmy pewni swoich uczuć. Przeczytałam wystarczającą ilość romansów, żeby dojść do wniosku, że to nie było normalne, ale czy związek dwójki Shinigami można uznać za normalny? Przecież mogliśmy w każdej chwili zginąć. Nie ważne czy na zwykłym patrolu, polowaniu na Hollowy, czy na wojnie. Nasza praca była zawsze tak samo ryzykowna i chociaż o tym pamiętałam, po ponad trzydziestu latach znajomości nie wyobrażałam sobie życia bez niego.

Kiedy stwierdziłam, że wystarczająco ochłonęłam, przekręciłam się na bok i podparłam na łokciu. Shuuhei spojrzał na mnie z pod przymkniętych powiek, uśmiechnął się.

–     To było perfekcyjne zakończenie idealnego wieczoru – stwierdziłam, pochylając się nad nim, żeby go pocałować. – Jak zwykle jesteś najlepszy w te klocki.

–     Wiem – stwierdził, uśmiechając się szerzej.* To był naprawdę rzadki widok i nie mogłam sobie odmówić bezczelnego gapienia się na niego.

–     Nie wyobrażałam sobie, że pójdzie tak dobrze i uda nam się ją rozweselić do tego stopnia na festiwalu. To co działo się nad rzeką, jeszcze kilka dni temu byłoby dla mnie nie do pomyślenia. Będę musiała podziękować kapitanowi Hitsugayi za to dzisiejsze spotkanie. Rangiku-san też, w końcu to był jej pomysł. Och, Momo również. I jeszcze…

–     Wątpię, żeby uważali, że jesteś im winna podziękowania – przerwał mi Shuuhei.

–     Wiem, ale tak czy inaczej chciałabym to zrobić. – Przytrzymałam mocniej koc, kiedy Hisagi szarpnął za jego drugi koniec, żeby okryć się szczelniej.

–     Dobra, zrób to. Zobaczysz, że miałem rację i nie będą chcieli cię słuchać.

–     A żebyś wiedział. Jutro z samego rana pójdę do dziesiątej dywizji.

–     Nie radziłbym z samego rana. Rangiku-san obudzona po imprezie jest straszna. Będzie miała kaca nie z tej ziemi, więc lepiej trzymać się od niej z daleka. Kiedyś Kira popełnił ten błąd i przy okazji dostarczania jakichś papierów odwiedził ją po pewnej popijawie dokładnie o godzinie dziewiątej, o ile się nie mylę. Jakimś cudem wyszedł z tego żywy. Stwierdził, że wolałby zostać sam na sam z kapitanem Zarakim, który od miesiąca z nikim nie walczył, niż znaleźć się po raz drugi w takiej sytuacji. Nie śmiej się, tak było.

–     Uważaj, bo ci uwierzę. – Przytuliłam się do niego, układając głowę na jego klatce piersiowej. Palcem kreśliłam linie na jego nagiej skórze. – Wiesz, zanim mi przerwałeś, miałam powiedzieć, że chciałam podziękować także tobie, ale skoro według ciebie nie ma potrzeby, żebym komukolwiek dziękowała, to chyba masz rację.

Shuuhei uniósł się na łokciach, zmuszając mnie do zmiany pozycji.

–     Trzeba było tak od razu, bo wiem co mogłabyś zrobić w ramach podziękowań.

Roześmiałam się.

–     Już za późno na zmianę zdania.

Nie pamiętałam kiedy ostatni raz mogliśmy tak swobodnie rozmawiać, bez strachu o problemy, które miały nadejść wraz z rozpoczęciem kolejnego dnia. Wiedziałam, że to chwilowe. Nasz zawód nie pozwalał szczęściu na przejęcie inicjatywy i kierowanie żywotem Shinigami. Dlatego musieliśmy korzystać z każdej okazji, pozwalającej na jego choćby chwilowe usidlenie.

Hisagi odgarnął mi włosy za ucho. Pomyślałam o tym, jak wiele bym straciła, gdybym odrzuciła wtedy w Rukongai jego propozycję. Mogłam chyba śmiało stwierdzić, że poznanie go było najlepszym, co mnie spotkało.

–     Dziękuję ci, Shuuhei, za to, że uczyniłeś moje życie lepszym.

*

Linell Weiss była dumna z wielu rzeczy, a jedną z nich była na pewno umiejętność dobierania wpływowych towarzyszy, którą nabyła niedługo po zdradzie Lucasa. Gdyby nie to, w dalszym ciągu byłaby jedną z wielu szarych myszek, które nie miały okazji na pokazanie się z jak najlepszej strony. Musiała przyznać, że godna potępienia zbrodnia jej brata przyniosła więcej dobrego niż mogłaby przypuszczać i, chcąc nie chcąc, była mu za to wdzięczna. Nauczyła się tylu rzeczy, że nie mogła się doczekać chwili, w której szczerze mu za to podziękuję.

Opuściła swój pokój i udała się do atrium, gdzie miała się spotkać z Duarte. Kto by przewidział, że kontynuowanie znajomości z tym draniem przyniesie jej aż tyle korzyści. Jeszcze kilka dni temu mogłaby przysiąc, że nie uda jej się wyruszyć na misję, w której tak bardzo pragnęła uczestniczyć. Wtedy on oznajmił jej, że Aizen wyznaczył go jako lidera grupy, która miała udać się do Soul Society w celu przechwycenia pewnego obiektu. Na pytanie, co ona ma z tym wspólnego, zaproponował jej dołączenie do tej grupy. Zgodziła się bez wahania. Myśl, że mogłaby ponownie zobaczyć Lucasa budziła w niej niewytłumaczalną ekscytację. Próbowała się przekonać, że powodem pojawienia się tego dziwnego uczucia było, tylko i wyłącznie, pragnienie zadania mu takiego samego bólu jaki on zadał jej, ale im bardziej zbliżał się dzień misji, tym mniej była tego pewna. Z ogromną niechęcią uświadomiła sobie, że za nim tęskniła i tym bardziej pragnęła przekonać się, że wściekłość i pragnienie zemsty były silniejsze, niż niechciana miłość do brata bliźniaka.

Zeszła po marmurowych schodach do przestronnego atrium, w którym zastała grupę Arrancarów. Nie przybyła ostatnia, jak zauważyła. Wciąż brakowało Duarte. Była jedyną kobietą pośród członków tej wyprawy, ale nie stanowiło to żadnego problemu. Jej plany nie pokrywały się z celem Aizena, więc postanowiła sobie, że odłączy się od nich jak tylko dotrą do Soul Society.

–     Proszę, proszę. Siostrzyczka zdrajcy wybiera się z nami? A to ci niespodzianka.

Spojrzała w kierunku, z którego dobiegał głos. Szczupły mężczyzna, którego połowa twarzy była ukryta pod maską, łypał na nią wrogo jednym okiem.

–     Nie zaczynaj – mruknęła lakonicznie.

To nie była pierwsza prowokacja z jego strony. Zaczepiał ją w każdej możliwej okazji, a ona prędko nauczyła się go ignorować. Oczywiście nikt ze zgromadzonych w atrium Arrancarów nie zainteresował się jego słowami na tyle, żeby zwrócić mu uwagę.

–     Jaką mam pewność, że kiedy się odwrócę, nie zechcesz mnie ukrócić o głowę?

Linell wygięła usta w grymasie przypominającym drwiący uśmiech i obrzydzenie jednocześnie.

–     Właściwie, nie masz żadnej pewności, więc lepiej się pilnuj. Kto wie co może się stać na polu bitwy, kiedy znajdziesz się za blisko.

–     Dziwka...

–     Wystarczy! – zagrzmiał Duarte, który dosłownie znikąd pojawił się u stóp schodów. Ruszył ku grupie zdecydowanym krokiem. – To nie jest dobry moment na takie spory. Linell nie jest już w żaden sposób powiązana z Lucasem Weissem. A może ktoś jeszcze ma wątpliwości?

Linell zmrużyła oczy, obrzucając uważnym spojrzeniem zebranych Arrancarów. Była pewna, że znalazłby się jeszcze ktoś, komu wadziła. Duarte cieszył się jednak szacunkiem wśród mieszkańców Las Noches, był kandydatem do nowej Espady, którą Lord Aizen kompletował, więc przypuszczała, że to z tego względu nikt nie wyraził swojej negatywnej opinii.

–     A zatem ruszajmy.

_________________________________________________

*Charakter Hisagiego uciekł mi nieco bardziej, ale zwalmy to na alkohol.

Chciałabym wszystkim bardzo serdecznie podziękować, bo nie spodziewałam się takiego odzewu pod poprzednim postem. Dało mi to naprawdę dużo motywacji do kontynuowania tej historii, bo dzięki Wam wiem, że to ma sens. Naprawdę dziękuję wam z całego serca i zrobię wszystko, żeby Was nie zawieść.

I tak się nieskromnie przyznam, że jestem naprawdę zadowolona z tego rozdziału.

Pozdrawiam wszystkich gorąco!