Rozdział 0,5

–     Nie potrzebuję twojej litości.

–     To znaczy, że wolisz tutaj zostać i skazać was na pewną śmierć?

–     Nawet jeśli, to nic ci do tego.

Shinigami westchnął zrezygnowany i odwrócił się.

–     Masz rację. To nie mój interes.

Drgnęłam, kiedy zaczął się powoli oddalać. Siedziałam skołowana, zastanawiając się, co ja najlepszego wyrabiałam. Miał rację. Zginiemy tu, jeśli z nim nie pójdziemy, a przecież obiecałam sobie, że nigdy nie pozwolę by Shuri stała się krzywda. On właśnie oferował mi coś, dzięki czemu mogłabym dotrzymać słowa. Nie mogłam zmarnować takiej szansy. 

–     Zaczekaj!

Zatrzymał się. Niezdarnie wstałam z miejsca, usiłując nie obudzić małej. Trzymając ją w ramionach, ruszyłam za nim. Mogłabym przysiąc, że dosłownie przez chwilę, widziałam uśmiech satysfakcji wymalowany na jego twarzy.

–     Jednak wciąż nie rozumiem dlaczego nam pomagasz.

Wzruszył ramionami.

–     Bo mieszkańcy Rukongai powinni sobie pomagać.

Nie spodziewałam się, że również stąd pochodził. Chociaż jakbym się miała nad tym dłużej zastanowić, to czy Shinigami, który całe swoje życie spędził w Seireitei, byłby w stanie pomóc duszy, którą spotkał podobny los? Szczerze w to wątpiłam. Strażnicy Śmierci nie robili nic, by polepszyć warunki życia w tak odległych okręgach. Cóż za ironia losu. Gardziłam nimi, a jednocześnie tak bardzo pragnęłam stać się jedną z nich.

–     Nazywam się Hisagi Shuuhei, jestem oficerem w dziewiątym oddziale – przedstawił się uprzejmie.

Spojrzałam na niego kątem oka. Sam fakt, że okazał mi szacunek i uznał, iż wypada wyjawić swoje nazwisko, był dość nieoczekiwany. Zwykła uprzejmość sprawiła, że nieco się zawstydziłam.

–     Kawasumi Makoto – odparłam i wskazałam podbródkiem na małą. – A to moja siostra, Shuri.

Wzmocniłam uścisk, czując jak zsuwa się lekko. Nie była już taka lekka, jak kiedyś i ciężko było mi ją utrzymać.

–     Wiem, że to raczej pytanie retoryczne, ale nie jesteście spokrewnione, prawda?

Skinęłam tylko głową w odpowiedzi. Nie miałam ochoty na rozmowę i miałam wrażenie, że Strażnik Śmierci to wyczuł, bo już nie odezwał się.

Zapadł zmierzch. Uliczki Rukongai zalała ciemność, tylko w niektórych domach paliło się wątłe światło. Kroczyliśmy w milczeniu przed siebie. Nie docierało do mnie, że opuszczam Rukongai i zmierzam do Seireitei. Moje myśli skupiały się w dalszym ciągu na Sayu i Yuusuke. Nie mogłam uwierzyć, że w ciągu kilku sekund utraciłam wszystko. Najbliższych przyjaciół i dom. Pewnie prędzej czy później skończyłabym tak jak oni, jeśli nie spotkałabym tego Shinigami. Dlatego z każdym krokiem czułam narastającą wdzięczność wobec niego i jednocześnie żal. Żałowałam, że nie pojawił się tam wcześniej.

Zatrzymałam się na chwilkę, by złapać solidniej Shuri, która po raz kolejny zaczęła się wysuwać z mojego uścisku. Nie uszło to jego uwadze i również się zatrzymał.

–     Może ja ją wezmę? – zaproponował.

–     Poradzę sobie – burknęłam, ruszając naprzód.

–     Jeszcze spory kawał przed nami.

Zignorowałam go. Usłyszałam jego kroki, co utwierdziło mnie w przekonaniu, że dał sobie z tym spokój i nie będzie się dalej narzucał. Niespodziewanie pojawiły się przede mną jego ręce i chwyciły Shuri. Nie zdążyłam nic zrobić, żeby go powstrzymać.

–     Powiedziałam, że sobie poradzę!

Teraz to on mnie zignorował i szedł przed siebie, trzymając Shuri w ramionach. Mała ani drgnęła. Miała twardy sen i niewiele rzeczy było w stanie ją zbudzić. Zacisnęłam ze złością pięści i ruszyłam za nim.

Wokół panowała niezmącona niczym cisza. Mijaliśmy drewniane domki siedemdziesiątej dzielnicy, które zdawały się być nieco solidniejsze niż te z siedemdziesiątej szóstej, jednak nadal sporo im brakowało do doskonałości. Niewiele było różnic między okręgami, które zdążyliśmy już minąć, wszędzie panowała bieda. W każdym okręgu nieliczne dusze ignorowały mnie i rzucały zazdrosne spojrzenia w kierunku Hisagiego Shuuheia. Nikt nie rzucał się na nas z zamiarem pozbawienia życia, najwyraźniej byli na tyle rozsądni, by nie zadzierać ze Strażnikiem Śmierci.

–     Musimy zrobić postój – oznajmił nagle brunet.

Rozejrzałam się dookoła. Zdążyliśmy dojść na granicę, więc w okolicy nie było żadnego schronienia. Znaleźliśmy się na porośniętej trawą polanie, otoczonej przez kilka pojedynczych drzew. Odruchowo zadarłam głowę do góry i zaniemówiłam.

Niebo wyglądało magicznie. Niezliczona ilość gwiazd migotała na tle granatu, a księżyc w pełni królował pośród nich. Obserwowanie nieboskłonu nocą na otwartej przestrzeni było absolutnie nieporównywalne do oglądania go przez szpary chatki. Widok był tak oszałamiający, że aż zapierał dech w piersi. Gwiazdy wydawały się być na wyciągnięcie ręki, a jednocześnie tak nieosiągalne, nieważne jak wysoko człowiek się znalazł.

–     Przepiękne – wyszeptałam, nie mogąc oderwać wzroku od rozświetlonego księżyca otoczonego gromadą błyszczących punktów.

–     Zgadzam się. – Usłyszałam za sobą głos Hisagiego i aż podskoczyłam. Poczułam, jak płoną mi policzki. – Czyli nie masz nic przeciwko spaniu pod gołym niebem?

Podał mi Shuri. Nasze spojrzenia spotkały się, jednak prędko odwróciłam wzrok.

–     Nie mam zamiaru wybrzydzać – mruknęłam.

Podszedł do najbliższego drzewa i z niemałym wysiłkiem przewrócił dość spory kamień, po czym wyjął niewielki tobołek z dziury ukrytej pod nim.

–     Nie przewidziałem, że będę miał towarzystwo w drodze powrotnej, więc jest tu tylko jeden koc – oznajmił, wyciągając z tobołka okrycie. – Mam nadzieję, że sobie z nim poradzicie.

–     A co z tobą? – zapytałam, patrząc, jak rozkłada koc.

–     Poradzę sobie – odparł wymijająco.

Wyjął Zanpakutou zza obi i usiadł pod drzewem, opierając się plecami o pień. Spojrzałam na rozłożony koc i z lekkim wahaniem położyłam na nim Shuri, po czym okryłam ją drugim jego końcem. Poszłam w jego ślady i również usiadłam pod drzewem. Kątem oka zauważyłam, jak rzucił mi przelotne spojrzenie. Objęłam nogi ramionami i ułożyłam brodę na kolanach.

To była moja ostatnia noc w Rukongai, a zarazem pierwsza pod gołym niebem. Tam, gdzie jeszcze kilka godzin temu mieszkałam, wychodzenie z domu o tej porze równało się ze samobójstwem. Dlatego mogłam podziwiać nocne niebo jedynie przez szpary między deskami. Po tym, jak znajdę się w Seireitei nie będę musiała się bać wyglądać przez okno. I co najważniejsze, nie będę bała się o Shuri.

–     Hisagi... san – zaczęłam nieśmiało. Spojrzał na mnie z pod uchylonych powiek. – Dziękuję ci.

Jego usta wygięły się w lekkim uśmiechu, a moje serce zabiło mocniej na ten widok. W chwili gdy zobaczyłam go po raz pierwszy, sprawiał wrażenie typa nieprzystępnego i surowego. Po kilku godzinach wspólnego towarzystwa okazało się, że pozory mylą. Ani razu nie spojrzał na mnie z wyższością, nie odniósł się w sposób lekceważący i nie sprawił, że poczułam się gorsza. Traktował mnie jako równą sobie, był uprzejmy, a nawet pomocny. Kiedy emocje opadły i ból stał się bardziej znośny, poczułam coś na kształt sympatii do niego. Postanowiłam sobie, że zrobię wszystko co w mojej mocy, żeby się mu odwdzięczyć w przyszłości.

______________________________________________

 Witam wszystkich w nowym roku! 

Wybaczcie moją ponowną nieobecność, ale od jakiegoś czasu moje życie jest jakieś dziwne i niestety nie mam siły myśleć o Kwiatuszku.

Dziś publikuję coś, co od dawna kurzyło się w zakamarkach mojego dysku twardego - nazwijmy to rozdziałem specjalnym. Może nie jest to jakoś wielce odkrywczy z całą masą akcji, ale służy jako dopełnienie i tak już obszernego prologu. Poza tym, naprawdę lubię pisać o tej dwójce i nie mogłam się oprzeć wstawieniu tego.

Pozdrawiam wszystkich serdecznie i życzę, żeby rok 2016 był lepszy od poprzedniego!